Vietnam
Blijf op de hoogte en volg Marije
03 Mei 2014 | Nederland, Zevenaar
Ik weet dat het een beetje saai is om hele lange verhalen te lezen, maar het is lastig om hier de tijd te vinden of maken, om mijn blog up to date te houden.
Eindelijk ging ik naar Vietnam en ging ik Caja weer zien!! Caja was met een vriend van haar de afgelopen maand geweest en hij zou die dag erna vertrekken. 'S avonds zijn we dus met z'n 3tjes uit gegaan. Onze dagen in Hanoi hebben we veel uitgeslapen, gestapt en lekker rondgelopen in Ha noi. Een avond hebben we onszelf lekker laten verwennen en hebben we een full foot and hand treatment besteld bij een massage salon. In totaal viel de prijs wel mee en hebben we er ongeveer drie uur gezeten. Heerlijk! Na de massage duwde de eigenaar praktisch een laptop op onze schoot, zodat we een review konden schrijven. Zo gaat dat blijkbaar hier in Vietnam. In de avond zijn we weer uitgeweest en zijn we wezen stappen met jongens die Caja eerder ontmoet had op haar boottrip naar Halong Bay. We spraken af bij het backpackers hostel. Uiteindelijk waren Caja en ik volkomen verkeerd gelopen en waren we de weg kwijt in Ha Noi. Fijn. Uiteindelijk hebben we ze gevonden en zijn we met z´n alle naar the hair of the dog gegaan. Het was redelijk rustig maar we hebben ons vermaakt. Die avond gingen we naar the lighthouse (Dat is een crappy plaats ergens in the middle of nowhere waar iedereen na 12'en heengaat omdat alles dan sluit in het centrum van Hanoi). We hebben hier een paar potjes pool gespeeld en zijn daarna naar huis gegaan.
De volgende dag stond Sapa op de planning.
Bij het hotel duurde het kapot lang voordat we werden opgehaald, Asian style. Uiteindelijk moesten we naar het einde van de straat waar de taxi ons oppikte en vervolgens naar de bus toe bracht. De slaapbus had alleen nog plek onderin. Dit vonden we niet heel fijn, maar gelukkig lag ik alsnog naast een raam. Het was een ontzettend lange busrit, met veel onnodige stops, weer een WC die ontzettend stonk, vieze dekens en veel gewiebel. Ik kon dus ook niet echt lekker slapen.
Eenmaal aangekomen met de bus werden we random ergens gedropt. Door de ontzettende mist, konden we nog geen vijf meter vooruit kijken. Er stonden alleen een paar vrouwtjes van the village langs de weg, om dingen te verkopen. Verder gebeurde er weinig, of zagen we weinig. Ik vond het wel prima om lopend op zoek te gaan naar ons hotel. Want Sapa kan toch nooit zo groot zijn? Uiteindelijk was het nog een aardige pas naar ons hotel. Onderweg hebben we een aantal keren de route gevraagd. Aangezien Sapa in de bergen ligt, was het helaas ook niet een rechte weg. We moesten heuvels op en af. Maar even doorstappen en dan ben je er!
Toen we bij het hotel aankwamen, was ik eventjes bang dat we msischien nog niet konden inchecken. Aangezien de incheck tijd meestal in de middag is en we erg vroeg aankwamen. Maar er was niets aan de hand en we kregen een kamer toegewezen. Het was freezing koud in Sapa, we waren moe van de busrit, dus zijn direct het bed ingedoken. Die middag werden we laat wakker en gingen we de 'stad' in. Maar jeetje wat was het koud! Ik had een aantal lagen kleren aangetrokken, maar dit hielp voor geen meter. Het was alsnog ontiegelijk koud. Gelukkig kan je in Sapa overal kleren kopen. Voornamelijk dikke fleece vesten van Northface. Die hebben we dus ook ingeslagen, naast de handschoenen, muts, jas en paraplu.
Die avond wilden we graag ergens een drankje doen. Maar zoals op veel plekken in Vietnam, gaat alles hier enorm vroeg dicht. Er was welgeteld één bar, die misschien nog open zou zijn. Nou, joepie. Daar aangekomen waren er een stel locale gasten, waarmee we gingen kletsen en poolen. Uiteindelijk vroegen ze ons mee uit eten, maar we bleven achter in de bar. Met zijn tweeën. Of naja, drieën, de bar man was er ook. We hebben via google translate de hele avond met de barman gepraat. Bij gebrek aan betere dingen die we te doen hadden.. :D Toen we in bed gingen lagen, kwamen we erachter dat we een zelf verwarmend matras/deken hadden, chillie.
De volgende dag hebben we scooters gehuurd. Ondanks we geen reet zagen, wilden we toch iets ondernemen. Dus zijn we maar vertrokken naar de Silver Waterfall. Ik was blij dat het maar een uurtje brommeren was, want jeetje wat was het koud! heb het in geen tijden zo ontiegelijk koud gehad. Met sokken, schoenen, een lange broek, trui, fleece vest, winddichte jas, handschoenen, muts en een helm zat ik dood te gaan op de scooter. Mijn gezicht vol in de mist en miezer regen. Honderden druppels en ijspegels op mijn gezicht. Maar we waren vastbesloten om die waterval te gaan zien!!! De beste keus ever.. not.. Het stelde echt géén reet voor. Balen, dus regelrecht weer naar huis, we hadden genoeg van de kou en wilden naar ons zelf verwarmende bed toe.
De terugweg verliep iets sneller. Uiteindelijk kwamen we bij onze afslag, die Caja een tikkie te laat zag, waardoor ze moest remmen.. Toen ze wilde omkijken of ik de afslag ook zag, gleed ik haar al voorbij haha. De afslag was na een bocht en ik had het ook te laat gezien, dus moest ik ook ineens op de rem. Door het natte wegdek gleed mijn achterband weg. Ik hoorde Caja op de achtegrond zeggen 'Marij, alles goed? alles goed?', maar het enige waarmee ik in mijn hoofd zat was de verdomde scooter. De spiegel was eraf, de rem was afgebroken en de zitting was er helemaal afgevallen (Beetje raar, want had het nog goed kunnen managen, waardoor de scooter alleen op z'n zij viel. Hierdoor zou naar mijn mening niet gelijk de zitting eraf moeten vallen?). Ik had alleen wat blauwe plekken op mijn knie, dus wilde direct naar de motorbike shop om 'm te laten fixen. Ik kon alleen maar denken #$%, #$%, #$%, straks kost het me 1000 dollar zoals in het contract omschreven stond!!!. We besloten de motorbike naar een shop te brengen, in plaats van terug te brengen naar de eigenaar (duh). De shop heeft het kunnen maken. Een nieuwe spiegel en een nieuwe rem. De zitting zou eigenlijk helemaal vervangen moeten worden, maar zo handig als ze hier zijn heeft hij er een paar gaatjes ingeboord en stevig vastgemaakt met ijzerdraad. Geen haan die er om kraait. We hebben daarna de scooter afgeleverd bij de eigenaar, die niks heeft gemerkt. Althans nog niks. Helemaal zeiknat van de regen en ijskoud, zijn we terug naar het stadje gelopen. We hebben even rond gekeken en koffie gedronken in het hotel van onze vriendelijke vriend die we eerder ontmoet hadden in de o-zo- leuke bar. Geslapen, eten, en na het eten gingen we maar weer naar die o-zo leuke bar toe. Iedereen was weer aanwezig en we hebben gekletst en pool gespeeld. Caja had 'sjans' met de broer van de barman. De volgende dag kwamen we erachter dat hij getrouwd was (en zelfs misschien een kind heeft). Caja heeft dit al vaker meegemaakt, dus volgens mij zijn ze allemaal hetzelfde hier; zeggen dat ze single zijn, maar de situatie eigenlijk het tegenovergestelde is.
De volgende dag hebben we de trein terug genomen naar Ha Noi. Veel was er niet in Sapa te beleven, en het was ontzettend koud, dus we wilden zo snel mogelijk weer weg. Eenmaal aangekomen bij de trein liepen we naar onze cabine. Een kleine cabine met zes bedden, die we deelden met allemaal Vietnamezen. De bedden waren vrij hard, smal en vies, maar uiteinelijk hebben we beter geslapen dan in de nachtbus (als een roosje! komt waarschijnlijk omdat ik deze keer 2 slaappillen heb genomen ^^).
Eenmaal aangekomen in Hanoi zijn we direct naar ons hotel gegaan. Althans dat dachten we..Na 2 uur te hebben gewacht (omdat we te vroeg waren voor check-in) en na een gratis ontbijtje van het hotel, kwamen we erachter dat we bij het verkeerde hotel zaten te wachten. Oeps..Eenmaal bij het andere hotel startte het drama. We wilden naar onze kamer, waarvan ze ons eerst vertelde dat we check out moesten afwachten. Dat was over 10 minuten. Die konden er ook nog wel bij. Uiteindelijk had ze een verhaal dat mensen niet hadden uitgecheckt, ze geen kamer hadden in dit hotel maar in het hotel nummer twee nog wel. Dus we werden daar naartoe gereden om te bekijken hoe de kamers er daar uitzagen. Echter waren de kamers minder mooi, niet goed gelegen en vies. Dus we reden weer terug. Hier gingen we niet mee akkoord, we hadden toch echt geboekt. En toen kwam er opeens een ander verhaal. Want agoda had de aanbieding van hun site moeten halen, omdat er geen plek meer was. Dit vertelden ze ons nu pas. Wij vonden het allemaal een leuk verhaal, maar hadden natuurlijk al betaald. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt om ons geld terug te krijgen. Dus moesten we op zoek naar een nieuw hotel. We zijn een aantal hotels afgelopen, maar alles was vrij duur voor weinig kwaliteit. Uiteindelijk kwamen we bij een hotel, wat voor dezelfde prijs een soort luxe suite (2 grote bedden, bank, grote TV, groot ligbad etc.) aanbood. We hebben deze geboekt voor onze dagen in Ha Noi. Eenmaal aangekomen hebben we gegeten, gedoucht en geslapen. Die avond zijn we weer gaan stappen in Ha Noi. Bij the hair of the dog en the lighthouse. We hebben een leuke avond gehad en zijn daarna naar ons hotel terug gegaan.
Toen we toch wakker waren de volgende ochtend, besloten we rond te gaan lopen in Hanoi. We hebben langs het meer gelopen en hebben een show geboekt bij the water puppet show theater. We wilden toch iets 'unieks' doen naast het stappen ;). Eerst dus even lekker gegeten en daarna op naar het theater ! Hmm, we waren redelijk de weg kwijt.. Toen hebben we maar even de richting gevragad aan een voorbijganger. Die wist heel goed waar het lag en wees een kant op. 'We liepen aan de verkeerde kant van het meer, dus we draaiden ons om'. Om er later achter te komen dat we eigenlijk goed liepen, en nog geen honderd meter van het theater af waren. We hadden ook nog een enorme haast (omdat de voorstelling binnen 5minuten zou beginnen), dus hebben we het hele stuk langs het meer gerend (eigenlijk dus gewoon een rondje gemaakt :D). Precies op tijd kwamen we zwetend binnen gerend, en werden we naar onze plaats gewezen. Eerste rij! Toen de show begon, waren we allebei best blij! Wat konden we hiervan verwachten we hadden zoveel leuks gehoord! Caja heeft verslag gedaan op facebook van de puppitshow :
“During my last days in Ha Noi , Vietnam, we wanted to do something more than clubbing and swimming at the childrens water park. We decided to go to the famous water puppet show.
We already had heard loads of stoeries about this supposedly beautifyl play. ‘traditional legends and historical tales are among the enchanting puppet plays performed at this popular theatre’. We booked our tickets and got front row seats! After dinner we got lost in the streets of Ha Noi. We barely made it on time. When we got inside the theatre was fully booked. We couldnt wait for it to start.
Well, I think this picture says it all (Ja.. Caja slapend, voorste rij, nog net niet snurkend). The show was in Vietnamese language, so we couldnt uinderstand a single thing. The theatre was pretty small. They said that there would be unicorns, guess they lied. Or they dont know what unicorns look like. Anyways. The show was so boring, I actually fell asleep. An dofcourse Marije took a picture of me whilst sleeping.
Enorme aanrader dus. Deze avond was een onvergetelijke avond. Het begon bij de wodka redbull buckets......
De dag erna zijn Caja en ik naar het waterpark gegaan (eigenlijk voor kinderen, hoe dan ook, erg leuk). Er was niemand, geen wachtrijen, enorm hoge glijbanen, snelle glijbanen, rare glijbanen, leuk dus! 5 keer achter elkaar van een glijbaan afgegaan (1000 trappen op, van de glijbaan, 1000 trappen op, van de glijbaan, etc.) om toch die ene leuke foto te krijgen die gemaakt werd en werden verkocht voor 2 euries. Zo gek zijn we dan ook wel weer.
Uiteindelijk kregen we een beetje honger en werden we moe (nogal logisch gezien de avond ervoor). Toen we terug liepen, liepen we langs een bioscoop. We zijn toen ook nog even naar de film geweest. The divergent. Echt een ontzettend leuke film! Eenmaal in de hotelkamer begon mijn allergie op te komen.. Blijkbaar was er zoveel huisstofmijt op de kamer, dat wanneer ik met de deken wapperde mijn ogen spontaan dik werden en ik niet kon ophouden met niezen. Toch maar even gaan eten, een trip geboekt voor de dag erna en daarna gelijk weer het bed ingedoken.
De volgende dag waren zowel Caja als ik enorm ziek (in de nacht had ik koorts gehad, blijkbaar waren mijn holtes van de allergie zo verstopt gaan zitten, dat ik langzamerhand een soort voorhoofdholteonsteking kreeg). We hebben dus helaas de tour moeten annuleren (kregen natuurlijk ons geld niet terug, jammer dan). Die dag en nacht hebben we alleen maar geslapen en flink ziek in bed gelegen.
Toen was de dag eindelijk aangebroken dat mien Schwes, Reneej en Anouk naar Vietnam kwamen! Ondanks ik nog redelijk ziek was had ik er wel veel zin in om ze te zien.
Rond een uur of 1/2 arriveerde ze bij het hotel. Natuurlijk een beetje uitgeput van de vlucht, maar allemaal erg enthousiast. We zijn die dag even rond wezen lopen in Hanoi en hebben een typisch vietnamese koffie gedronken (echt super lekker, ijs koffie met gecondenseerde melk). In de avond heb ik ze de club / bar laten zien waar Caja en ik een aantal keer zijn geweest in Hanoi (Hair of the dog , of volgens Reneej Anouk en Marjolein; hair of the dragon, dragon of the hair, dog of the hair. Was redelijk moeilijk voor ze om het te onthouden, waar we uiteindelijk heel veel om hebben gelachen. Had je bij moeten zijn). We waren er redelijk vroeg, dus het was nog niet zo druk. Rond een uurtje of 11 komen alle backpackers van de backpackers hostel naar de bar en dan wordt het wat drukker. Helaas had ik mezelf een beetje overschat en werd ik rond een uurtje of 12 ineens duizelig. Marjolein heeft me zowat naar buiten gesleept, want was totaal mijn coordinatie kwijt. Reneej, Anouk en Marjo zijn die avond erg behulpzaam geweest, wat ik erg fijn vond. Ik ga niet alles in de details beschrijven, want we hebben gedurende die 15 dagen zóveel meegemaakt, dat wanneer ik alles typ, je nog wel even bezig bent met lezen ;)
In Hanoi zijn we ook nog een keer naar een massage salon geweest. Ik heb daar over het algemeen erg goede ervaringen mee. We zagen een salon, waar aan de buitenkant op het raam stond ; $ 6 voor een uur voetmassage. We zijn dus naar binnen gegaan en hebben plaats genomen op de stoelen. Reneej en Anouk waren er na een half uur wel klaar mee, omdat ze het erg slecht vonden. Zij zijn dus gegaan en Marjo en ik hebben het uurtje afgemaakt. Naderhand wilde we betalen en zei de vrouw van de receptie ineens dat het $ 12 per persoon was. 'De prijzen op het raam waren oud'. Godverdomme, ik ben na 3 maanden wel een beetje klaar om elke keer opgelicht te worden, dus hier gingen wij natuurlijk niet meer accoord. We hebben gezegd dat we bereid waren om $ 8 te betalen en meer niet. De sfeer werd langzamerhand steeds negatiever. Ik zag Marjo met grote zwarte ogen tegen de vrouw praten, de vrouw was handgebaren aan het maken en de masseurs begonnen agressief te worden. Nadat we dus 8 $ pp hebben betaald werden we zowat de salon uitgesmeten. Een jongen stak de middelvinger naar ons op, dus heb 'm bij zijn pols gepakt en heb 'm gezegd dat dat niet zo netjes is. Vervolgens begon hij op ons te spugen en de deur voor ons dicht te gooien. Ja, ik moet toegeven, dat waren super aardige mensen...
In totaal hebben we 2/3 dagen in Hanoi gespendeerd (als ik het me goed herinner). Daarna hebben we een 1nacht trip geboekt naar Halong Bay. Het zou prachtig moeten zijn, maar had al van meerdere mensen gehoord dat de tours ontzettend duur zijn en het eigenlijk niet de moeite waard is om te gaan. Al helemaal niet in deze periode (regen en mist). Maar we zijn met z'n 4en en de rest wilde er wel graag heen, dus hebben we deze tour geboekt. Al zou het niet de moeite waard zijn, dan maken we er zelf wel een leuke tijd van. Dat hebben we dan ook gedaan. We hadden een wat luxere boot (90 dollar voor 1 nacht). Dit was naar mijn mening dan ook te zien aan de mensen die op de boot zaten (vet gezellig <.<). De tour stelde geen reet voor, alleen maar gehaast, quick quick quick 10 minutes before we go. Een grot die zo toeristisch en lelijk onnatuurlijk belicht was dat wij er in 10 minuten doorheen gelopen zijn (terwijl we er 45 minuten de tijd voor hadden). Tien minuten kanoen in water waar tampons dreven en al het ontlasting, van de mensen die wonen in de hutjes op het water, werd geloost. Een tour staff die de hele dag riepen: party tonight, party, karoake, party!, maar er vervolgens in de avond helemaal niet waren. Dus toen hebben we er zelf maar een spetterende karoake avond van gemaakt (4 meiden krijsend op de muziek van o.a. de Vengaboys). Al met al hadden we spijt van de tour, maar hebben we het wel gezellig gehad.
De volgende stop was Hoi An. Hier zouden we vanuit Hanoi naartoe vliegen. Voordat we in de ochtend vlogen, hadden we nog een avond in Hanoi. Deze hebben we gespendeerd in het bekende backpackers hostel. Ondanks we half 1 thuis waren, was het een erg leuke avond. Rond een uur of 6 begonnen we, dus dan kun je wel raden hoe we er om 12 uur aan toe waren. Om de zoveel tijd ging er een bel af en kon je één gratis shotje pakken. Reneej en ik hadden het iets anders in onze gedachte. Uiteindelijk zaten we aan tafel met 15 shotjes ^^. Dit tot 2 keer toe en natuurlijk de happy hours, dus de volgende ochtend om 06:00/06:30 (in de bus ri het vliegveld) waren we allemaal erg vrolijk!! :D
Eenmaal gearriveerd in Hoi An hebben we gelijk onze tassen gedropt, een scooter gehuurd en zijn we naar het strand gereden.
In Hoi An hebben we niet veel ondernomen, iedereen was toe aan relaxen. We hebben veel op het strand gelegen en in de avond heerlijk gegeten en wat drankjes gedronken. Omdat het low-season is, was het niet zo druk. Anouk vond het volgens mij heerlijk in Hoi An, omdat sommige delen scooter en auto vrij zijn. Anouk moest in Hanoi nog even acclimatiseren, want zoveel drukte had ze nog nooit gezien.
Ik had van Caja gehoord dat met de brommer van Hoi An naar Nha Trang rijden via het binnenland echt de moeite waard is. Heb dit dus voorgesteld aan de meiden en uiteindelijk hebben we besloten om inderdaad de brommert te pakken om deze route af te leggen. Eigenlijk hadden we nog niet echt 'Vietnam' gezien, dus we waren benieuwd. De eerste dag dat we begonnen aan onze helse route hebben we heerlijk rustig aan gedaan. We reden een keer weg rond een uurtje of 12, hadden de brommer voor 3 dagen gehuurd, joh, die 800 km deden we wel even in 3 dagen ( ha ha ). Het was een prachtige route. Ik had een schakelbrommer, Reneej een scooter en Marjolein ook een scooter. Marjolein had Anouk achterop. Met volle moed volgden we de route op onze wegenkaart. Helaas waren we kaart onderweg verloren, dus nu hadden we én geen easyrider(meerijder), én geen kaart. Dat ging nog leuk worden! We hebben die dag tot een uur of 8 gereden. Onderweg begon het met bakken uit de lucht te regenen. We waren zeik en zeiknat! Rond een uurtje of 4 hebben we dus ergens een stop gemaakt (in een mini village), om hier warme noodle soup te bestellen bij een lokaal kraampje en om onze zeiknatte kleren te verruilen met andere kleren. (Onee toch niet, want we hadden maar 2 paar kleren mee omdat we dachten dat we deze route toch wel in 3 dagen zouden doen en we absoluut geen tegenslagen zouden hebben als enorme regenbuien). Dus ik had oa bijvoorbeeld gewoon lekker mijn pyjama aangetrokken en een regenjas gekocht. We zagen er allemaal beeldschoon uit. Daarna wilden we door rijden naar het volgende stadje, want we moesten een minimum aan km's rijden per dag, anders zouden we het nooit halen. Zoals je weet wordt het rond een uurtje of 6/half 7 donker. We hadden de afstand een beetje onderschat en dus reden we in de avond nog door de bergen, in de regen, in het donker, op zoek naar een slaapplek. Onderweg hadden we het zo gehad, we hadden geen peuken meer, dus we gingen op zoek naar peuken langs de weg (klinkt best erg, maar als je zo'n route als ons hebt gemaakt, heb je opzich best trek in een peuk). Onderweg kwamen we gelukkig een kraampje, oftewel een huis van iemand, tegen waar ze sigaretten verkochten. De hele dag hadden we onderweg geen toerist gezien (omdat het nou niet bepaald een toeristische route is), maar op dat moment, in het donker, in de avond, in de regen, bij een peukenkraam, zagen we een toerist! Reneej zei 'Hey, kijk daar heb je een toerist'. Hij hoorde het woordje toerist, dus je zag hem omkijken, en de tranen stonden hem zowat in zijn ogen. Hij is nog nooit zo blij geweest dat hij daar 4 meiden zag staan. Hij was helemaal in de war, het was al donker, en hij had ook geen slaapplek, hij was alleen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij zou de richting opgaan waar wij vandaag kwamen, maar wij wisten dat het zeker nog 1,5 uur rijden naar bewoonde wereld. Uiteindelijk heeft hij besloten om achter ons aan te rijden naar het volgende dorpje. In dit dorpje was één guesthouse. We zijn nog nooit zo blij geweest toen we het guesthouse zagen (al was ik de volgende dag niet zo blij, want mijn rug was helemaal naar de kl*te door het harde planken bed). 'S avonds waren we uitgeput en kapot, dus we lagen al om 9 uur in ons bedje. Het was heel grappig, want Reneej hoorde de jongen telefoneren met zijn vriend en hij zei: O my god, you never believe me, i bumped into some hot girls in the middle of the night while i was looking for a place to sleep, they saved my life. Té grappig.
De volgende ochtend om 7/8 uur zaten we weer met volle moed op de brommer. Deze dag zouden we wederom 200 km af leggen naar het volgende plaatsje: Pleiku. Deze dag was de route nog steeds mooi, maar wel minder. De weg was behoorlijk shit, want ze waren met de weg bezig. Op de helft van de dag lag daarom ook de hele voorkant van mijn brommer eraf (hobbels, snelheid, hobbels, keduk). Even langs een brommer shop gegaan langs de weg, waar ze de voorkant op primitieve wijze hebben gemaakt. Hij gebruikte hiervoor: 1 seconde lijm, zand en peuken (logisch toch?). Die dag ook nog een keer alleen langs de weg een uur staan wachten, omdat de rest maar niet kwam. Uitendelijk dat hele stuk maar terug gereden, bleek dat Marjolein en Anouk een lekke band hadden. Zo is het wel vaker voorgekomen dat we iemand kwijt waren, maar uiteindelijk is alles altijd weer op z'n pootjes terecht gekomen. Heb af en toe nog een discussie met Marjo gehad, want die wilde niet zo hard rijden. Dit zorgde soms voor wat irritaties want ik (en Reneej) reden toch gemiddeld 80/90 km/h en als de rest dan 50 km/h rijdt, komt het redelijk vaak voor dat je moet wachten. (wat wel erg grappig was, want vaak stonden Reneej en ik dan samen langs de weg te wachten. En op een gegeven moment zie je dan de pink ladies voorbij sjeezen, maar ook al sta je midden op de weg te seinen, gewoon doorrijden! Hebben we zo vaak om gelachen, oogkleppen op en rijden (Mar, heb je in de 800 km uberhaupt wel iets van de omgeving gezien? :P) Oh en pinkladies, daar zit nog een verhaal achter. Omdat we weinig schone kleren bij ons hadden ivm onderschatting van de duur van onze route en tegenvallers, hadden Marjo en Anouk een prachtig rose trainingspak gekocht (maatje Azie), Haha, dus het zag er super grappig uit als die twee motormuizen voorbij kwamen sjeezen).. Maar uiteindelijk ben ik er wel blij om, want had ook niet gewilt dat er iets met ze zou gebeuren. Bovendien had Marjolein Anouk achterop. Dus ik ben blij dat alles goed is gegaan en dat ze mooi hun eigen tempo aan hebben gehouden. Hoorde later dat ze hele dagen liedjes op de scooter hebben gezongen, dus die twee hebben zich wel vermaakt samen. Onderweg komen er ook veel bussen langs, dan toeteren ze, maar ze gaan niet voor je aan de kant. Tevens rijden ze ook met een snelheid waar je u tegen zegt. Ik had gedurende mijn reis al redelijk vaak brommer gereden, dus ik was er wel aangewend en kon er wel in anticiperen, maar ik denk als je dit niet gewend bent het heel veel spanning oplevert. Reneej had er vaak ook wel aardig de pit in. Dan zag ik Reneej ineens langs sjeezen en weg was ze. Al met al waren we een goed motorbike team, die 800 km hebben afgelegd in 4 dagen, zonder kaart, zonder gids. Best knap vind ik zelf.
De derde dag wederom vroeg opgestaan om weer 200 km af te leggen. Deze dag begon weer met een slechte weg, maar aan het eind van de dag reden we een prachtige route door de bergen. Alles leek goed te gaan die dag, totdat de band van Reneej's scooter het begaf (ja, midden in de bergen). What to do know? Langzaam naar beneden rollend (gelukkig was het vanaf dat punt bergafwaards) kwamen we onderweg een huisje tegen. HIer hadden ze wat wat materialen om de band te kunnen plakken. Althans dat dachten we. Nadat we een uur hebben gewacht totdat ze de band hadden gerepareerd reden we weer verder. Nou mooi niet dat die band gemaakt was, want de band van Reneej kon het op elk moment weer begeven. Slingerend heen en weer reden we langzaam naar beneden op zoek naar een andere shop. Eenmaal een andere shop gevonden was het best moeilijk uit te leggen aan mensen die amper engels spreken, dat de band er prima uitziet, maar dat hij van binnen kapot was. Onbegonnen werk, dus nog maar wat verder naar beneden gerold. God thank kwam we een easy rider (een gids die met een groep meerijdt) tegen die goed engels sprak en die uit kon leggen aan de reparatie shop dat er een nieuwe band op moest. Na nogmaals een uur te hebben gewacht was de band van reneej dan eindelijk gemaakt. Net op het moment dat we weer de brommer op wilde stappen, begon het weer te regenen. Nog 60 km te gaan en het was half 5. Even doorrijden dus.. In de avond gearriveerd in Buon Ma Thout. Op zoek naar een hotel, wat nog best een karwei was. Uiteindelijk een hotel gevonden, waar je tevens ook een massage kon krijgen. (uhm)
De volgende dag, tevens onze laatste dag, brak aan. We hadden de scooter voor 1 dag langer gehuurd, omdat we de afstand enorm hadden onderschat. Die dag zouden we wederom 200km rijden richting Nha Thrang. Rond een uurtje of 5 arriveerde we in Nha Thrang (wat bekend staat als de plaats waar alle Russen op vakantie naartoe gaan). Die avond werd Reneej ziek (waarschijnlijk een zonnesteek, want we waren gedurende onze rit enorm verbrand. Ondanks we eigen gemaakte handschoenen/bedekking en voetbedekking hadden gemaakt van wat eerst Reneejs witte shirt was, maar later haar 'zwarte' shirt. Opzich een best goede uitvinding om een shirt kapot te knippen. Nu wisten we waarom al die vietnamezen helemaal bedekt op de scooter zaten). En wauw, wat hebben we die 4 dagen veel uitlaatgassen binnen gekregen. Elke avond als we ons gezicht schoonmaakte waren de doekjes gewoon helemaal zwart. De laatste 2 dagen hebben we daarom ook een prachtig mondkapje gebruikt, want al het stof en uitlaatgassen zou vast niet goed voor je zijn ;). Zonnebril op, monddoekje voor, regenpak aan, helm op, hand en voetbedekking, alles, maar dan ook echt alles, was bedekt. We zagen er als prinsesjes uit!
En wat waren we blij dat we in Nha Thrang gearriveerd waren. Het was een prachtige ervaring, maar na 4 dagen brommer rijden, waren we er ook écht klaar mee. Ik heb nog een week lang last van mijn kont en rug gehad.
Reneej heeft de hele dag in Nha Thrang ziek in bed gelegen. Anouk, Marjo en ik hebben aan het strand gelegen. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, want de volgende ochtend zouden we vroeg naar Mui Ne met de bus gaan. Ik heb wel gemerkt dat ondanks we veel momenten hebben kunnen ontspannen, het eigenlijk een best intensieve tijd was. De rest is namelijk gewend erg vroeg op te staan (uurtje of 7) ivm werk, en ik kan slaap hier vaak uit tot een uurtje of 10. Dat zat er dus helaas niet in deze 2 weken. Had zelfs het ritme op een gegeven moment overgenomen: nadat ze weg waren, kon ik een tijd gewoon niet meer zo goed uitslapen (hell ! ).
De busreis naar Mui Ne verliep goed. We hadden een slaapbus en hadden een mooie plek bemachtigt achter in de bus. We lagen dus met z'n 4en naast elkaar en konden gelukkig allemaal onze benen helemaal strkeken (in tegenstelling tot de ligstoelen voorin). Eenmaal aangekomen in Mui Ne hebben we plaats genomen aan het zwembad bij onze bungalow. Het was een heerlijke omgeving en voor het eerst hadden we échte vakantie strand gevoel. We zijn dus ook een dag langer gebleven in Mui ne. Veel gezwommen in het zwembad en lekker liggen bakken in de zon. 1 dag hebben we een uistapje gedaan naar de sand dunes rondom Mui Ne. Erg indrukwekkend om te zien hoe het landschap zo snel kan wisselen. Enorme zandvlaktes en het voelde net alsof je in Egypte was. Het was wel zwaar, want op het heetst van de dag door de zandvlaktes lopen is niet niks. Al heeft het wel veel mooie plaatjes opgeleverd. Tevens hadden we een jeep en gids gehuurd om er te komen en dit was erg leuk, want hij draaide keihard Ibiza muziek. We stonden achterin de auto te genieten van het uitzicht, de muziek en het samenzijn.
Na Mui ne zijn we naar Saigon gegaan. Dit hebben we zo lang mogelijk geprobeert uit te stellen, omdat we eigenlijk niet weer de drukte in wilden. In Saigon hebben we geshopt en zijn we een avondje wezen stappen. Saigon staat bekende om de backpackers die er uit gaan, maar het was zo dood als wat. Ach, we hebben er met z'n allen een leuke tijd van gemaakt in een lege club :').
En toen was de dag alweer aangebroken dat Reneej, Anouk en Marjolein me gingen verlaten. We zijn gezamenlijk naar het vliegveld gegaan, want ik vloog een aantal uur later naar Bangkok.
Ik heb een super leuke tijd met ze gehad en ben blij dat we dit hebben gedaan. We hebben veel gelachen om 'bepaalde' dingen en het was gewoon leuk en gezellig. (heb bijvoorbeeld veel gelachen en me verbaasd over Reneej. Die het gewoon schijt aan alles, gaat liggen op vieze lakens, harde bedden, vreet halve kippen op met de botten en ogen er nog aan, Sjeezt 90 km/h in de stad (ook al heeft ze nooit scooter gereden), noem maar op. Super gaaf, gewoon gaan, doen, lef, boeien! Marjo, Anouk en ik waren nog wel eens aftastend.. oh maar.. is dat vlees wel goed? ja dat bed is een beetje vies, ga toch maar in mijn slaapzak liggen (of zelfs met z'n 2en in een 1persoons slaapzak, ook leuk, met temperaturen van 30 graden). Daar heb ik wel respect voor en Reneej heeft me ook vaak aan het lachen gemaakt. Bijvoorbeeld een avond in Mui Ne, dat we met z'n allen gingen borrelen, op een gegeven moment bij het strand raakte om daar evt. te zwemmen, maar Reneej daar toch niet zo'n zin in had. Reneej zei: ik ga naar ons hotel. Een half uurtje later ging Marjolein haar ook achterna. Anouk en ik bleven achter. Op een gegeven moment kwam Marjo aanrennen met de mededeling dat Reneej niet in haar hotelkamer was! Paniek.. paniek paniek... Toen maar gaan zoeken. Wat bleek.. Reneej zat lekker bij een andere bar gezellig met de barman wat te drinken. Kan er achteraf erg omlachen. Het is grappig om zoveel verschillende personages/karakters bij elkaar te hebben, en dat dat toch zo goed klikt en je een super tijd kunt hebben. Anouk die af en toe haar grenzen heeft verlegd, wat ik erg knap vind. En om nou 4 dagen, 800 km achter op een scooter te zitten met een tas op je rug, daar heb ik ook heel veel respect voor! Dat is misschien nog wel erger als zelf brommer rijden. Heb ook een aantal goeie gesprekken met Anouk gehad en voordat ze naar huis gingen, kreeg ik een lief klein kaartje van Anouk met een bedankje en ze was vaak erg zorgzaam. Heel erg lief!! En Marjo.. is gewoon Marjo.. mijn zus van wie ik ontzettend veel hou. Ik vond het daarom ook best moeilijk om weer afscheid te nemen. Lieve mensjes, ik vond het enorm leuk en gezellig. We hebben heel veel meegemaakt. Echt, ik had niet gewilt dat het anders zou zijn gelopen, dit was perfect! Zodra ik terug ben doen we een reunie en gaan we gezellig alle foto's en filmpjes bekijken en ons rot lachen om alle stomme dingen die we hebben gedaan. (Wel heb ik het westers eten meer dan ooit gemist, want we hebben voornamelijk vietnamees gegeten (ook wel begrijpelijk, want zij zijn 2 weken in Vietnam, dan moet je ook optimaal genieten van het vietnamese eten). Ik houdt alleen niet zo van Aziatich eten, maar heb het in Koh Phangan dik ingehaald ^^. haha)
Eenmaal afscheid genomen ging mijn reis verder naar Bangkok. Dit was een tussenstop om vanuit daar naar Koh Phangan te gaan (fullmoon party met Caja). Eenmaal in de nacht aangekomen in Bangkok kwam ik erachter dat het Thais Nieuwjaar is. Dit houdt in dat iedereen op elke hoek van de straat met waterpistolen en verf staat om iedereen nat te maken. In de nacht was het gelukkig niet zo aanwezig, dus kon ik bijna ongeschonden naar mijn hotel toe. Maar de volgende dag, halleloeja! Ik was me een potje chagrijnig. Ik zou om 4 uur opgehaald worden voor de bus naar Koh Phangan. Moest ik godverdomme een half uur lopen door de menigte heen met 2 zware backpackers. En je zou denken.. iedereen houdt er wel rekening mee dat je met je bagage daar loopt en de bus moet nemen, maar nee, je kriegt gewoon een emmer water over je kop heen gegooid hoor!!!!!!!!!!!!!! Een half uur lopen door de menigte, zeik nat, onder de verf, ik was er zóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóó klaar mee. ZO ZO ZO ZO ZO klaar mee. Het was één grote tyfus zooi (mag zo'n taalgebruik niet gebruiken, maar dat is de enige manier om het te omschrijven). Verschrikkelijk, wat een hel, het was één catastrophe!!!!!! Oke, nu weet je wel hoe ik me heb gevoeld. Vervolgens aangekomen op de plek waar we op de mini bus moesten wachten die ons naar de bushalte zou brengen. Stond ik daar alsnog een half uur te wachten tussen de menigte. Misschien kun je je inmiddels wel voorstellen hoe ik daar heb gestaan, als een bezopen kat, met een enorm lang gezicht (nog net niet op de grond). Hé hé daar was de bus dan eindelijk. Hup de bus in, naar het busstation. Half 9 zou mijn bus gaan, dus moest nog 2,5 uur wachten (erg logisch geregeld). Wachten.. Wachten.. Wachten.. uit verveling maar even op mijn busticket kijken.. Wachten.. Nog maar eens uit verveling op mijn busticket kijken.. Verbaasd kijken... Koh Phayam, hm.. Koh Phayam, dat is toch niet hetzelfde als Koh Phanghan? Of ligt dat nou aan mij? Dus ik mijn lonely planet erbij pakken. Opgezocht bij de K... Toen veranderde mijn humeur helemaal in een grote catastrophe. Hadden ze me godverdomme het verkeerde busticket meegegeven. En ik was al chagrijnig om de bustickets, want Caja had mijn busticket een week geleden geregeld ivm de drukte van de fullmoon party (voor de zekerheid, anders zou het misschien vol zitten). En die dag had ik een jongen gesproken die diezelfde dag nog een busticket geregeld had naar Koh Phangan voor de helft van wat ik heb betaald! Oh, als ik er nu aan terug denk, word ik spontaan weer chagrijnig. Goed.. Wat moest ik doen? Ik had net een @#$@# weg afgelegd door de feestende menigte, was zeiknat en zat onder de verf, had 2 keer zoveel betaald als iemand anders, én had ook nog eens een verkeerd busticket gekregen... Toen ben ik helemaal in de stress rond gaan lopen op zoek naar medewerkers die mij misschien konden helpen. Toen kwam ik een Hindoestaanse jongen tegen die ik al eerder in de bus had ontmoet. Hij is met mij mee gaan zoeken en heeft geprobeert dingen voor mij te regelen. Heel lief, want ik was zelf zo boos en chagrijnig dat ik niet vriendelijk meer kon zijn tegen wie dan ook. Hij heeft in totaal 1,5 uur mij geholpen dingen te regelen. Uiteindeinlijk heb ik een bus en boot ticket gekocht voor hetzelfde geld als wat die andere gast had betaald. Heb het hotel gebeld waar Caja mijn ticket had gekocht, die zeiden dat Caja het verkeerd had doorgegeven. Grote onzin, want Caja zat zelf in Koh Phangan op mij te wachten, die heeft het haar nog aangewezen en heeft het nog met die vrouw over de fullmoon party gehad, dus bullshit. Maar op dat moment kon ik niet zoveel doen, dus Caja gaat voor mij terug als ze weer in Bangkok is om proberen het geld terug te krijgen. Ik was iedergeval blij dat ik een busticket had kunnen regelen voor een lokale bus naar Koh Phangan (ik zou er in iedergeval komen, halleluja).Na een heerlijke busrit van 9 uur (en 2 slaappilen verder) kwamen we aan op de harbour waar de boot, na een uurtje wachten, klaar stond. (Er zat een franse jongen naast mij in de bus, behoorlijk lang en breed, en die zag dat ik die slaappil innam. Vervolgens vroeg hij of hij er ook twee mocht, prima. Niet wetende dat we een uur later een busstop hadden. Verdwaald liepen we er rond als twee stonie melonies. We hebben wel gelachen). HUp met de 3uur durende slowboat naar Kohphangan (geen haar op mijn hoofd dat ik nog een keer op die kotsboot ging waar ik eerder over heb geschreven). Om 9 uur was ik aangekomen op Koh Phangan, yes, ik had eindelijk mijn eindbestemming bereikt! Dus ik op zoek naar een taxi die me zou brengen naar het hotel die Caja voor ons gereserveerd had. Dit hotel bleek aan de andere kant van het eiland te liggen en ze vroegen er 30 euro voor. Of ik zou even moeten wachten tot de volgende lading mensen kwamen (om 1 uur).. HAAAAAAAAA, dacht ik eindelijk te kunnen ontspannen, moest ik nog even 3 uurtjes wachten om ik godverdomme geen 30 euro voor een taxi neer wilde leggen. Voor 30 euro kun je met een 16 uur durende busrit van Thailand naar Laos (wat Tim en ik eerder hebben gedaan). Hoe halen ze het in hun hoofd! Dus.. wachten.. wachten.. wachten.. Gelukkig zouden Caja en haar zusje om half 1 aankomen, dus konden we de kosten splitten. Wachten.. Wachten.. Om half 1 op zoek in de menigte naar 2 kleine meisjes. Eindelijk gevonden! Konden we dan eindelijk richting het hotel.
Ik ben meteen het bed ingedoken, want in de avond zouden we naar de welbekende full moon party gaan! De full moon was erg leuk, maar aan de kant viel het ook erg tegen. Veel dronken mensen, eigenlijk alleen maar, dus heb ook met niemand gepraat. Had geen zin in vervelende gasten. Maar met z'n 3tjes hebben we er een leuke tijd van gemaakt. Voordat we de taxi naar het hotel namen, nog even langs de 7-11 (dé supermarkt van Thailand) en 2 overheerlijke tosti's gehaald die je voor een duppie kan halen. We waren om half 5 thuis.
De volgende dag lekker aan het strand gelegen, in de avond wat gegeten en 's avonds ben ik om 11 uur mijn nest ingedoken. De volgende dag zou mijn wekker om 05:00 gaan en zou ik door een thaise vriend van Caja opgehaald worden om mij naar de pier te brengen (nogmaals, geen haar op mijn hoofd dat ik 30 euro ging betalen om bij de pier te komen, dus dan maar zo). Mijn boot ging om 07:00. Op de boot geslapen, toen in de bus geslapen, 12uur bij het vliegveld van Surat Thani aangekomen om op Tim te wachten die om 2 uur aankomt. Dat is over een kwartier, dus ik ga afronden. Tim en ik gaan samen naar wat eilanden de komende tijd en hij vliegt de 30e terug. Een paar dagen ervoor arriveert mijn moeder in Bangkok, dus die komt ook onze kant op. Daarna ga ik nog 2 weken met mijn moeder relaxen en dan zit mijn avontuur er al weer op. Eigenlijk zit het er nu al weer op, want ben vanaf nu geen moment meer alleen en is het eigenlijk niet mijn eigen reis meer. Maar dat geeft niet, ik weet ook hoe erg mijn moeder erop verheugd heeft om me op te komen zoeken, dus hoop dat ik voor haar er samen een leuke tijd van kan maken. Net als met Tim.
Dit was het dan weer voor nu. Ik post het een beetje laat (achterstallig onderhoud). Tim is inmiddels weer naar huis en zit nu met mijn moeder op Langkawi. Maar geduld is een schone zaak. Waarschijnlijk zal ik mijn blog weer bijwerken als ik thuis ben XD
Lieve mensen, tot gauw.
Ik mis jullie
Dikke kus en knuf
Eindelijk ging ik naar Vietnam en ging ik Caja weer zien!! Caja was met een vriend van haar de afgelopen maand geweest en hij zou die dag erna vertrekken. 'S avonds zijn we dus met z'n 3tjes uit gegaan. Onze dagen in Hanoi hebben we veel uitgeslapen, gestapt en lekker rondgelopen in Ha noi. Een avond hebben we onszelf lekker laten verwennen en hebben we een full foot and hand treatment besteld bij een massage salon. In totaal viel de prijs wel mee en hebben we er ongeveer drie uur gezeten. Heerlijk! Na de massage duwde de eigenaar praktisch een laptop op onze schoot, zodat we een review konden schrijven. Zo gaat dat blijkbaar hier in Vietnam. In de avond zijn we weer uitgeweest en zijn we wezen stappen met jongens die Caja eerder ontmoet had op haar boottrip naar Halong Bay. We spraken af bij het backpackers hostel. Uiteindelijk waren Caja en ik volkomen verkeerd gelopen en waren we de weg kwijt in Ha Noi. Fijn. Uiteindelijk hebben we ze gevonden en zijn we met z´n alle naar the hair of the dog gegaan. Het was redelijk rustig maar we hebben ons vermaakt. Die avond gingen we naar the lighthouse (Dat is een crappy plaats ergens in the middle of nowhere waar iedereen na 12'en heengaat omdat alles dan sluit in het centrum van Hanoi). We hebben hier een paar potjes pool gespeeld en zijn daarna naar huis gegaan.
De volgende dag stond Sapa op de planning.
Bij het hotel duurde het kapot lang voordat we werden opgehaald, Asian style. Uiteindelijk moesten we naar het einde van de straat waar de taxi ons oppikte en vervolgens naar de bus toe bracht. De slaapbus had alleen nog plek onderin. Dit vonden we niet heel fijn, maar gelukkig lag ik alsnog naast een raam. Het was een ontzettend lange busrit, met veel onnodige stops, weer een WC die ontzettend stonk, vieze dekens en veel gewiebel. Ik kon dus ook niet echt lekker slapen.
Eenmaal aangekomen met de bus werden we random ergens gedropt. Door de ontzettende mist, konden we nog geen vijf meter vooruit kijken. Er stonden alleen een paar vrouwtjes van the village langs de weg, om dingen te verkopen. Verder gebeurde er weinig, of zagen we weinig. Ik vond het wel prima om lopend op zoek te gaan naar ons hotel. Want Sapa kan toch nooit zo groot zijn? Uiteindelijk was het nog een aardige pas naar ons hotel. Onderweg hebben we een aantal keren de route gevraagd. Aangezien Sapa in de bergen ligt, was het helaas ook niet een rechte weg. We moesten heuvels op en af. Maar even doorstappen en dan ben je er!
Toen we bij het hotel aankwamen, was ik eventjes bang dat we msischien nog niet konden inchecken. Aangezien de incheck tijd meestal in de middag is en we erg vroeg aankwamen. Maar er was niets aan de hand en we kregen een kamer toegewezen. Het was freezing koud in Sapa, we waren moe van de busrit, dus zijn direct het bed ingedoken. Die middag werden we laat wakker en gingen we de 'stad' in. Maar jeetje wat was het koud! Ik had een aantal lagen kleren aangetrokken, maar dit hielp voor geen meter. Het was alsnog ontiegelijk koud. Gelukkig kan je in Sapa overal kleren kopen. Voornamelijk dikke fleece vesten van Northface. Die hebben we dus ook ingeslagen, naast de handschoenen, muts, jas en paraplu.
Die avond wilden we graag ergens een drankje doen. Maar zoals op veel plekken in Vietnam, gaat alles hier enorm vroeg dicht. Er was welgeteld één bar, die misschien nog open zou zijn. Nou, joepie. Daar aangekomen waren er een stel locale gasten, waarmee we gingen kletsen en poolen. Uiteindelijk vroegen ze ons mee uit eten, maar we bleven achter in de bar. Met zijn tweeën. Of naja, drieën, de bar man was er ook. We hebben via google translate de hele avond met de barman gepraat. Bij gebrek aan betere dingen die we te doen hadden.. :D Toen we in bed gingen lagen, kwamen we erachter dat we een zelf verwarmend matras/deken hadden, chillie.
De volgende dag hebben we scooters gehuurd. Ondanks we geen reet zagen, wilden we toch iets ondernemen. Dus zijn we maar vertrokken naar de Silver Waterfall. Ik was blij dat het maar een uurtje brommeren was, want jeetje wat was het koud! heb het in geen tijden zo ontiegelijk koud gehad. Met sokken, schoenen, een lange broek, trui, fleece vest, winddichte jas, handschoenen, muts en een helm zat ik dood te gaan op de scooter. Mijn gezicht vol in de mist en miezer regen. Honderden druppels en ijspegels op mijn gezicht. Maar we waren vastbesloten om die waterval te gaan zien!!! De beste keus ever.. not.. Het stelde echt géén reet voor. Balen, dus regelrecht weer naar huis, we hadden genoeg van de kou en wilden naar ons zelf verwarmende bed toe.
De terugweg verliep iets sneller. Uiteindelijk kwamen we bij onze afslag, die Caja een tikkie te laat zag, waardoor ze moest remmen.. Toen ze wilde omkijken of ik de afslag ook zag, gleed ik haar al voorbij haha. De afslag was na een bocht en ik had het ook te laat gezien, dus moest ik ook ineens op de rem. Door het natte wegdek gleed mijn achterband weg. Ik hoorde Caja op de achtegrond zeggen 'Marij, alles goed? alles goed?', maar het enige waarmee ik in mijn hoofd zat was de verdomde scooter. De spiegel was eraf, de rem was afgebroken en de zitting was er helemaal afgevallen (Beetje raar, want had het nog goed kunnen managen, waardoor de scooter alleen op z'n zij viel. Hierdoor zou naar mijn mening niet gelijk de zitting eraf moeten vallen?). Ik had alleen wat blauwe plekken op mijn knie, dus wilde direct naar de motorbike shop om 'm te laten fixen. Ik kon alleen maar denken #$%, #$%, #$%, straks kost het me 1000 dollar zoals in het contract omschreven stond!!!. We besloten de motorbike naar een shop te brengen, in plaats van terug te brengen naar de eigenaar (duh). De shop heeft het kunnen maken. Een nieuwe spiegel en een nieuwe rem. De zitting zou eigenlijk helemaal vervangen moeten worden, maar zo handig als ze hier zijn heeft hij er een paar gaatjes ingeboord en stevig vastgemaakt met ijzerdraad. Geen haan die er om kraait. We hebben daarna de scooter afgeleverd bij de eigenaar, die niks heeft gemerkt. Althans nog niks. Helemaal zeiknat van de regen en ijskoud, zijn we terug naar het stadje gelopen. We hebben even rond gekeken en koffie gedronken in het hotel van onze vriendelijke vriend die we eerder ontmoet hadden in de o-zo- leuke bar. Geslapen, eten, en na het eten gingen we maar weer naar die o-zo leuke bar toe. Iedereen was weer aanwezig en we hebben gekletst en pool gespeeld. Caja had 'sjans' met de broer van de barman. De volgende dag kwamen we erachter dat hij getrouwd was (en zelfs misschien een kind heeft). Caja heeft dit al vaker meegemaakt, dus volgens mij zijn ze allemaal hetzelfde hier; zeggen dat ze single zijn, maar de situatie eigenlijk het tegenovergestelde is.
De volgende dag hebben we de trein terug genomen naar Ha Noi. Veel was er niet in Sapa te beleven, en het was ontzettend koud, dus we wilden zo snel mogelijk weer weg. Eenmaal aangekomen bij de trein liepen we naar onze cabine. Een kleine cabine met zes bedden, die we deelden met allemaal Vietnamezen. De bedden waren vrij hard, smal en vies, maar uiteinelijk hebben we beter geslapen dan in de nachtbus (als een roosje! komt waarschijnlijk omdat ik deze keer 2 slaappillen heb genomen ^^).
Eenmaal aangekomen in Hanoi zijn we direct naar ons hotel gegaan. Althans dat dachten we..Na 2 uur te hebben gewacht (omdat we te vroeg waren voor check-in) en na een gratis ontbijtje van het hotel, kwamen we erachter dat we bij het verkeerde hotel zaten te wachten. Oeps..Eenmaal bij het andere hotel startte het drama. We wilden naar onze kamer, waarvan ze ons eerst vertelde dat we check out moesten afwachten. Dat was over 10 minuten. Die konden er ook nog wel bij. Uiteindelijk had ze een verhaal dat mensen niet hadden uitgecheckt, ze geen kamer hadden in dit hotel maar in het hotel nummer twee nog wel. Dus we werden daar naartoe gereden om te bekijken hoe de kamers er daar uitzagen. Echter waren de kamers minder mooi, niet goed gelegen en vies. Dus we reden weer terug. Hier gingen we niet mee akkoord, we hadden toch echt geboekt. En toen kwam er opeens een ander verhaal. Want agoda had de aanbieding van hun site moeten halen, omdat er geen plek meer was. Dit vertelden ze ons nu pas. Wij vonden het allemaal een leuk verhaal, maar hadden natuurlijk al betaald. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt om ons geld terug te krijgen. Dus moesten we op zoek naar een nieuw hotel. We zijn een aantal hotels afgelopen, maar alles was vrij duur voor weinig kwaliteit. Uiteindelijk kwamen we bij een hotel, wat voor dezelfde prijs een soort luxe suite (2 grote bedden, bank, grote TV, groot ligbad etc.) aanbood. We hebben deze geboekt voor onze dagen in Ha Noi. Eenmaal aangekomen hebben we gegeten, gedoucht en geslapen. Die avond zijn we weer gaan stappen in Ha Noi. Bij the hair of the dog en the lighthouse. We hebben een leuke avond gehad en zijn daarna naar ons hotel terug gegaan.
Toen we toch wakker waren de volgende ochtend, besloten we rond te gaan lopen in Hanoi. We hebben langs het meer gelopen en hebben een show geboekt bij the water puppet show theater. We wilden toch iets 'unieks' doen naast het stappen ;). Eerst dus even lekker gegeten en daarna op naar het theater ! Hmm, we waren redelijk de weg kwijt.. Toen hebben we maar even de richting gevragad aan een voorbijganger. Die wist heel goed waar het lag en wees een kant op. 'We liepen aan de verkeerde kant van het meer, dus we draaiden ons om'. Om er later achter te komen dat we eigenlijk goed liepen, en nog geen honderd meter van het theater af waren. We hadden ook nog een enorme haast (omdat de voorstelling binnen 5minuten zou beginnen), dus hebben we het hele stuk langs het meer gerend (eigenlijk dus gewoon een rondje gemaakt :D). Precies op tijd kwamen we zwetend binnen gerend, en werden we naar onze plaats gewezen. Eerste rij! Toen de show begon, waren we allebei best blij! Wat konden we hiervan verwachten we hadden zoveel leuks gehoord! Caja heeft verslag gedaan op facebook van de puppitshow :
“During my last days in Ha Noi , Vietnam, we wanted to do something more than clubbing and swimming at the childrens water park. We decided to go to the famous water puppet show.
We already had heard loads of stoeries about this supposedly beautifyl play. ‘traditional legends and historical tales are among the enchanting puppet plays performed at this popular theatre’. We booked our tickets and got front row seats! After dinner we got lost in the streets of Ha Noi. We barely made it on time. When we got inside the theatre was fully booked. We couldnt wait for it to start.
Well, I think this picture says it all (Ja.. Caja slapend, voorste rij, nog net niet snurkend). The show was in Vietnamese language, so we couldnt uinderstand a single thing. The theatre was pretty small. They said that there would be unicorns, guess they lied. Or they dont know what unicorns look like. Anyways. The show was so boring, I actually fell asleep. An dofcourse Marije took a picture of me whilst sleeping.
Enorme aanrader dus. Deze avond was een onvergetelijke avond. Het begon bij de wodka redbull buckets......
De dag erna zijn Caja en ik naar het waterpark gegaan (eigenlijk voor kinderen, hoe dan ook, erg leuk). Er was niemand, geen wachtrijen, enorm hoge glijbanen, snelle glijbanen, rare glijbanen, leuk dus! 5 keer achter elkaar van een glijbaan afgegaan (1000 trappen op, van de glijbaan, 1000 trappen op, van de glijbaan, etc.) om toch die ene leuke foto te krijgen die gemaakt werd en werden verkocht voor 2 euries. Zo gek zijn we dan ook wel weer.
Uiteindelijk kregen we een beetje honger en werden we moe (nogal logisch gezien de avond ervoor). Toen we terug liepen, liepen we langs een bioscoop. We zijn toen ook nog even naar de film geweest. The divergent. Echt een ontzettend leuke film! Eenmaal in de hotelkamer begon mijn allergie op te komen.. Blijkbaar was er zoveel huisstofmijt op de kamer, dat wanneer ik met de deken wapperde mijn ogen spontaan dik werden en ik niet kon ophouden met niezen. Toch maar even gaan eten, een trip geboekt voor de dag erna en daarna gelijk weer het bed ingedoken.
De volgende dag waren zowel Caja als ik enorm ziek (in de nacht had ik koorts gehad, blijkbaar waren mijn holtes van de allergie zo verstopt gaan zitten, dat ik langzamerhand een soort voorhoofdholteonsteking kreeg). We hebben dus helaas de tour moeten annuleren (kregen natuurlijk ons geld niet terug, jammer dan). Die dag en nacht hebben we alleen maar geslapen en flink ziek in bed gelegen.
Toen was de dag eindelijk aangebroken dat mien Schwes, Reneej en Anouk naar Vietnam kwamen! Ondanks ik nog redelijk ziek was had ik er wel veel zin in om ze te zien.
Rond een uur of 1/2 arriveerde ze bij het hotel. Natuurlijk een beetje uitgeput van de vlucht, maar allemaal erg enthousiast. We zijn die dag even rond wezen lopen in Hanoi en hebben een typisch vietnamese koffie gedronken (echt super lekker, ijs koffie met gecondenseerde melk). In de avond heb ik ze de club / bar laten zien waar Caja en ik een aantal keer zijn geweest in Hanoi (Hair of the dog , of volgens Reneej Anouk en Marjolein; hair of the dragon, dragon of the hair, dog of the hair. Was redelijk moeilijk voor ze om het te onthouden, waar we uiteindelijk heel veel om hebben gelachen. Had je bij moeten zijn). We waren er redelijk vroeg, dus het was nog niet zo druk. Rond een uurtje of 11 komen alle backpackers van de backpackers hostel naar de bar en dan wordt het wat drukker. Helaas had ik mezelf een beetje overschat en werd ik rond een uurtje of 12 ineens duizelig. Marjolein heeft me zowat naar buiten gesleept, want was totaal mijn coordinatie kwijt. Reneej, Anouk en Marjo zijn die avond erg behulpzaam geweest, wat ik erg fijn vond. Ik ga niet alles in de details beschrijven, want we hebben gedurende die 15 dagen zóveel meegemaakt, dat wanneer ik alles typ, je nog wel even bezig bent met lezen ;)
In Hanoi zijn we ook nog een keer naar een massage salon geweest. Ik heb daar over het algemeen erg goede ervaringen mee. We zagen een salon, waar aan de buitenkant op het raam stond ; $ 6 voor een uur voetmassage. We zijn dus naar binnen gegaan en hebben plaats genomen op de stoelen. Reneej en Anouk waren er na een half uur wel klaar mee, omdat ze het erg slecht vonden. Zij zijn dus gegaan en Marjo en ik hebben het uurtje afgemaakt. Naderhand wilde we betalen en zei de vrouw van de receptie ineens dat het $ 12 per persoon was. 'De prijzen op het raam waren oud'. Godverdomme, ik ben na 3 maanden wel een beetje klaar om elke keer opgelicht te worden, dus hier gingen wij natuurlijk niet meer accoord. We hebben gezegd dat we bereid waren om $ 8 te betalen en meer niet. De sfeer werd langzamerhand steeds negatiever. Ik zag Marjo met grote zwarte ogen tegen de vrouw praten, de vrouw was handgebaren aan het maken en de masseurs begonnen agressief te worden. Nadat we dus 8 $ pp hebben betaald werden we zowat de salon uitgesmeten. Een jongen stak de middelvinger naar ons op, dus heb 'm bij zijn pols gepakt en heb 'm gezegd dat dat niet zo netjes is. Vervolgens begon hij op ons te spugen en de deur voor ons dicht te gooien. Ja, ik moet toegeven, dat waren super aardige mensen...
In totaal hebben we 2/3 dagen in Hanoi gespendeerd (als ik het me goed herinner). Daarna hebben we een 1nacht trip geboekt naar Halong Bay. Het zou prachtig moeten zijn, maar had al van meerdere mensen gehoord dat de tours ontzettend duur zijn en het eigenlijk niet de moeite waard is om te gaan. Al helemaal niet in deze periode (regen en mist). Maar we zijn met z'n 4en en de rest wilde er wel graag heen, dus hebben we deze tour geboekt. Al zou het niet de moeite waard zijn, dan maken we er zelf wel een leuke tijd van. Dat hebben we dan ook gedaan. We hadden een wat luxere boot (90 dollar voor 1 nacht). Dit was naar mijn mening dan ook te zien aan de mensen die op de boot zaten (vet gezellig <.<). De tour stelde geen reet voor, alleen maar gehaast, quick quick quick 10 minutes before we go. Een grot die zo toeristisch en lelijk onnatuurlijk belicht was dat wij er in 10 minuten doorheen gelopen zijn (terwijl we er 45 minuten de tijd voor hadden). Tien minuten kanoen in water waar tampons dreven en al het ontlasting, van de mensen die wonen in de hutjes op het water, werd geloost. Een tour staff die de hele dag riepen: party tonight, party, karoake, party!, maar er vervolgens in de avond helemaal niet waren. Dus toen hebben we er zelf maar een spetterende karoake avond van gemaakt (4 meiden krijsend op de muziek van o.a. de Vengaboys). Al met al hadden we spijt van de tour, maar hebben we het wel gezellig gehad.
De volgende stop was Hoi An. Hier zouden we vanuit Hanoi naartoe vliegen. Voordat we in de ochtend vlogen, hadden we nog een avond in Hanoi. Deze hebben we gespendeerd in het bekende backpackers hostel. Ondanks we half 1 thuis waren, was het een erg leuke avond. Rond een uur of 6 begonnen we, dus dan kun je wel raden hoe we er om 12 uur aan toe waren. Om de zoveel tijd ging er een bel af en kon je één gratis shotje pakken. Reneej en ik hadden het iets anders in onze gedachte. Uiteindelijk zaten we aan tafel met 15 shotjes ^^. Dit tot 2 keer toe en natuurlijk de happy hours, dus de volgende ochtend om 06:00/06:30 (in de bus ri het vliegveld) waren we allemaal erg vrolijk!! :D
Eenmaal gearriveerd in Hoi An hebben we gelijk onze tassen gedropt, een scooter gehuurd en zijn we naar het strand gereden.
In Hoi An hebben we niet veel ondernomen, iedereen was toe aan relaxen. We hebben veel op het strand gelegen en in de avond heerlijk gegeten en wat drankjes gedronken. Omdat het low-season is, was het niet zo druk. Anouk vond het volgens mij heerlijk in Hoi An, omdat sommige delen scooter en auto vrij zijn. Anouk moest in Hanoi nog even acclimatiseren, want zoveel drukte had ze nog nooit gezien.
Ik had van Caja gehoord dat met de brommer van Hoi An naar Nha Trang rijden via het binnenland echt de moeite waard is. Heb dit dus voorgesteld aan de meiden en uiteindelijk hebben we besloten om inderdaad de brommert te pakken om deze route af te leggen. Eigenlijk hadden we nog niet echt 'Vietnam' gezien, dus we waren benieuwd. De eerste dag dat we begonnen aan onze helse route hebben we heerlijk rustig aan gedaan. We reden een keer weg rond een uurtje of 12, hadden de brommer voor 3 dagen gehuurd, joh, die 800 km deden we wel even in 3 dagen ( ha ha ). Het was een prachtige route. Ik had een schakelbrommer, Reneej een scooter en Marjolein ook een scooter. Marjolein had Anouk achterop. Met volle moed volgden we de route op onze wegenkaart. Helaas waren we kaart onderweg verloren, dus nu hadden we én geen easyrider(meerijder), én geen kaart. Dat ging nog leuk worden! We hebben die dag tot een uur of 8 gereden. Onderweg begon het met bakken uit de lucht te regenen. We waren zeik en zeiknat! Rond een uurtje of 4 hebben we dus ergens een stop gemaakt (in een mini village), om hier warme noodle soup te bestellen bij een lokaal kraampje en om onze zeiknatte kleren te verruilen met andere kleren. (Onee toch niet, want we hadden maar 2 paar kleren mee omdat we dachten dat we deze route toch wel in 3 dagen zouden doen en we absoluut geen tegenslagen zouden hebben als enorme regenbuien). Dus ik had oa bijvoorbeeld gewoon lekker mijn pyjama aangetrokken en een regenjas gekocht. We zagen er allemaal beeldschoon uit. Daarna wilden we door rijden naar het volgende stadje, want we moesten een minimum aan km's rijden per dag, anders zouden we het nooit halen. Zoals je weet wordt het rond een uurtje of 6/half 7 donker. We hadden de afstand een beetje onderschat en dus reden we in de avond nog door de bergen, in de regen, in het donker, op zoek naar een slaapplek. Onderweg hadden we het zo gehad, we hadden geen peuken meer, dus we gingen op zoek naar peuken langs de weg (klinkt best erg, maar als je zo'n route als ons hebt gemaakt, heb je opzich best trek in een peuk). Onderweg kwamen we gelukkig een kraampje, oftewel een huis van iemand, tegen waar ze sigaretten verkochten. De hele dag hadden we onderweg geen toerist gezien (omdat het nou niet bepaald een toeristische route is), maar op dat moment, in het donker, in de avond, in de regen, bij een peukenkraam, zagen we een toerist! Reneej zei 'Hey, kijk daar heb je een toerist'. Hij hoorde het woordje toerist, dus je zag hem omkijken, en de tranen stonden hem zowat in zijn ogen. Hij is nog nooit zo blij geweest dat hij daar 4 meiden zag staan. Hij was helemaal in de war, het was al donker, en hij had ook geen slaapplek, hij was alleen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij zou de richting opgaan waar wij vandaag kwamen, maar wij wisten dat het zeker nog 1,5 uur rijden naar bewoonde wereld. Uiteindelijk heeft hij besloten om achter ons aan te rijden naar het volgende dorpje. In dit dorpje was één guesthouse. We zijn nog nooit zo blij geweest toen we het guesthouse zagen (al was ik de volgende dag niet zo blij, want mijn rug was helemaal naar de kl*te door het harde planken bed). 'S avonds waren we uitgeput en kapot, dus we lagen al om 9 uur in ons bedje. Het was heel grappig, want Reneej hoorde de jongen telefoneren met zijn vriend en hij zei: O my god, you never believe me, i bumped into some hot girls in the middle of the night while i was looking for a place to sleep, they saved my life. Té grappig.
De volgende ochtend om 7/8 uur zaten we weer met volle moed op de brommer. Deze dag zouden we wederom 200 km af leggen naar het volgende plaatsje: Pleiku. Deze dag was de route nog steeds mooi, maar wel minder. De weg was behoorlijk shit, want ze waren met de weg bezig. Op de helft van de dag lag daarom ook de hele voorkant van mijn brommer eraf (hobbels, snelheid, hobbels, keduk). Even langs een brommer shop gegaan langs de weg, waar ze de voorkant op primitieve wijze hebben gemaakt. Hij gebruikte hiervoor: 1 seconde lijm, zand en peuken (logisch toch?). Die dag ook nog een keer alleen langs de weg een uur staan wachten, omdat de rest maar niet kwam. Uitendelijk dat hele stuk maar terug gereden, bleek dat Marjolein en Anouk een lekke band hadden. Zo is het wel vaker voorgekomen dat we iemand kwijt waren, maar uiteindelijk is alles altijd weer op z'n pootjes terecht gekomen. Heb af en toe nog een discussie met Marjo gehad, want die wilde niet zo hard rijden. Dit zorgde soms voor wat irritaties want ik (en Reneej) reden toch gemiddeld 80/90 km/h en als de rest dan 50 km/h rijdt, komt het redelijk vaak voor dat je moet wachten. (wat wel erg grappig was, want vaak stonden Reneej en ik dan samen langs de weg te wachten. En op een gegeven moment zie je dan de pink ladies voorbij sjeezen, maar ook al sta je midden op de weg te seinen, gewoon doorrijden! Hebben we zo vaak om gelachen, oogkleppen op en rijden (Mar, heb je in de 800 km uberhaupt wel iets van de omgeving gezien? :P) Oh en pinkladies, daar zit nog een verhaal achter. Omdat we weinig schone kleren bij ons hadden ivm onderschatting van de duur van onze route en tegenvallers, hadden Marjo en Anouk een prachtig rose trainingspak gekocht (maatje Azie), Haha, dus het zag er super grappig uit als die twee motormuizen voorbij kwamen sjeezen).. Maar uiteindelijk ben ik er wel blij om, want had ook niet gewilt dat er iets met ze zou gebeuren. Bovendien had Marjolein Anouk achterop. Dus ik ben blij dat alles goed is gegaan en dat ze mooi hun eigen tempo aan hebben gehouden. Hoorde later dat ze hele dagen liedjes op de scooter hebben gezongen, dus die twee hebben zich wel vermaakt samen. Onderweg komen er ook veel bussen langs, dan toeteren ze, maar ze gaan niet voor je aan de kant. Tevens rijden ze ook met een snelheid waar je u tegen zegt. Ik had gedurende mijn reis al redelijk vaak brommer gereden, dus ik was er wel aangewend en kon er wel in anticiperen, maar ik denk als je dit niet gewend bent het heel veel spanning oplevert. Reneej had er vaak ook wel aardig de pit in. Dan zag ik Reneej ineens langs sjeezen en weg was ze. Al met al waren we een goed motorbike team, die 800 km hebben afgelegd in 4 dagen, zonder kaart, zonder gids. Best knap vind ik zelf.
De derde dag wederom vroeg opgestaan om weer 200 km af te leggen. Deze dag begon weer met een slechte weg, maar aan het eind van de dag reden we een prachtige route door de bergen. Alles leek goed te gaan die dag, totdat de band van Reneej's scooter het begaf (ja, midden in de bergen). What to do know? Langzaam naar beneden rollend (gelukkig was het vanaf dat punt bergafwaards) kwamen we onderweg een huisje tegen. HIer hadden ze wat wat materialen om de band te kunnen plakken. Althans dat dachten we. Nadat we een uur hebben gewacht totdat ze de band hadden gerepareerd reden we weer verder. Nou mooi niet dat die band gemaakt was, want de band van Reneej kon het op elk moment weer begeven. Slingerend heen en weer reden we langzaam naar beneden op zoek naar een andere shop. Eenmaal een andere shop gevonden was het best moeilijk uit te leggen aan mensen die amper engels spreken, dat de band er prima uitziet, maar dat hij van binnen kapot was. Onbegonnen werk, dus nog maar wat verder naar beneden gerold. God thank kwam we een easy rider (een gids die met een groep meerijdt) tegen die goed engels sprak en die uit kon leggen aan de reparatie shop dat er een nieuwe band op moest. Na nogmaals een uur te hebben gewacht was de band van reneej dan eindelijk gemaakt. Net op het moment dat we weer de brommer op wilde stappen, begon het weer te regenen. Nog 60 km te gaan en het was half 5. Even doorrijden dus.. In de avond gearriveerd in Buon Ma Thout. Op zoek naar een hotel, wat nog best een karwei was. Uiteindelijk een hotel gevonden, waar je tevens ook een massage kon krijgen. (uhm)
De volgende dag, tevens onze laatste dag, brak aan. We hadden de scooter voor 1 dag langer gehuurd, omdat we de afstand enorm hadden onderschat. Die dag zouden we wederom 200km rijden richting Nha Thrang. Rond een uurtje of 5 arriveerde we in Nha Thrang (wat bekend staat als de plaats waar alle Russen op vakantie naartoe gaan). Die avond werd Reneej ziek (waarschijnlijk een zonnesteek, want we waren gedurende onze rit enorm verbrand. Ondanks we eigen gemaakte handschoenen/bedekking en voetbedekking hadden gemaakt van wat eerst Reneejs witte shirt was, maar later haar 'zwarte' shirt. Opzich een best goede uitvinding om een shirt kapot te knippen. Nu wisten we waarom al die vietnamezen helemaal bedekt op de scooter zaten). En wauw, wat hebben we die 4 dagen veel uitlaatgassen binnen gekregen. Elke avond als we ons gezicht schoonmaakte waren de doekjes gewoon helemaal zwart. De laatste 2 dagen hebben we daarom ook een prachtig mondkapje gebruikt, want al het stof en uitlaatgassen zou vast niet goed voor je zijn ;). Zonnebril op, monddoekje voor, regenpak aan, helm op, hand en voetbedekking, alles, maar dan ook echt alles, was bedekt. We zagen er als prinsesjes uit!
En wat waren we blij dat we in Nha Thrang gearriveerd waren. Het was een prachtige ervaring, maar na 4 dagen brommer rijden, waren we er ook écht klaar mee. Ik heb nog een week lang last van mijn kont en rug gehad.
Reneej heeft de hele dag in Nha Thrang ziek in bed gelegen. Anouk, Marjo en ik hebben aan het strand gelegen. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, want de volgende ochtend zouden we vroeg naar Mui Ne met de bus gaan. Ik heb wel gemerkt dat ondanks we veel momenten hebben kunnen ontspannen, het eigenlijk een best intensieve tijd was. De rest is namelijk gewend erg vroeg op te staan (uurtje of 7) ivm werk, en ik kan slaap hier vaak uit tot een uurtje of 10. Dat zat er dus helaas niet in deze 2 weken. Had zelfs het ritme op een gegeven moment overgenomen: nadat ze weg waren, kon ik een tijd gewoon niet meer zo goed uitslapen (hell ! ).
De busreis naar Mui Ne verliep goed. We hadden een slaapbus en hadden een mooie plek bemachtigt achter in de bus. We lagen dus met z'n 4en naast elkaar en konden gelukkig allemaal onze benen helemaal strkeken (in tegenstelling tot de ligstoelen voorin). Eenmaal aangekomen in Mui Ne hebben we plaats genomen aan het zwembad bij onze bungalow. Het was een heerlijke omgeving en voor het eerst hadden we échte vakantie strand gevoel. We zijn dus ook een dag langer gebleven in Mui ne. Veel gezwommen in het zwembad en lekker liggen bakken in de zon. 1 dag hebben we een uistapje gedaan naar de sand dunes rondom Mui Ne. Erg indrukwekkend om te zien hoe het landschap zo snel kan wisselen. Enorme zandvlaktes en het voelde net alsof je in Egypte was. Het was wel zwaar, want op het heetst van de dag door de zandvlaktes lopen is niet niks. Al heeft het wel veel mooie plaatjes opgeleverd. Tevens hadden we een jeep en gids gehuurd om er te komen en dit was erg leuk, want hij draaide keihard Ibiza muziek. We stonden achterin de auto te genieten van het uitzicht, de muziek en het samenzijn.
Na Mui ne zijn we naar Saigon gegaan. Dit hebben we zo lang mogelijk geprobeert uit te stellen, omdat we eigenlijk niet weer de drukte in wilden. In Saigon hebben we geshopt en zijn we een avondje wezen stappen. Saigon staat bekende om de backpackers die er uit gaan, maar het was zo dood als wat. Ach, we hebben er met z'n allen een leuke tijd van gemaakt in een lege club :').
En toen was de dag alweer aangebroken dat Reneej, Anouk en Marjolein me gingen verlaten. We zijn gezamenlijk naar het vliegveld gegaan, want ik vloog een aantal uur later naar Bangkok.
Ik heb een super leuke tijd met ze gehad en ben blij dat we dit hebben gedaan. We hebben veel gelachen om 'bepaalde' dingen en het was gewoon leuk en gezellig. (heb bijvoorbeeld veel gelachen en me verbaasd over Reneej. Die het gewoon schijt aan alles, gaat liggen op vieze lakens, harde bedden, vreet halve kippen op met de botten en ogen er nog aan, Sjeezt 90 km/h in de stad (ook al heeft ze nooit scooter gereden), noem maar op. Super gaaf, gewoon gaan, doen, lef, boeien! Marjo, Anouk en ik waren nog wel eens aftastend.. oh maar.. is dat vlees wel goed? ja dat bed is een beetje vies, ga toch maar in mijn slaapzak liggen (of zelfs met z'n 2en in een 1persoons slaapzak, ook leuk, met temperaturen van 30 graden). Daar heb ik wel respect voor en Reneej heeft me ook vaak aan het lachen gemaakt. Bijvoorbeeld een avond in Mui Ne, dat we met z'n allen gingen borrelen, op een gegeven moment bij het strand raakte om daar evt. te zwemmen, maar Reneej daar toch niet zo'n zin in had. Reneej zei: ik ga naar ons hotel. Een half uurtje later ging Marjolein haar ook achterna. Anouk en ik bleven achter. Op een gegeven moment kwam Marjo aanrennen met de mededeling dat Reneej niet in haar hotelkamer was! Paniek.. paniek paniek... Toen maar gaan zoeken. Wat bleek.. Reneej zat lekker bij een andere bar gezellig met de barman wat te drinken. Kan er achteraf erg omlachen. Het is grappig om zoveel verschillende personages/karakters bij elkaar te hebben, en dat dat toch zo goed klikt en je een super tijd kunt hebben. Anouk die af en toe haar grenzen heeft verlegd, wat ik erg knap vind. En om nou 4 dagen, 800 km achter op een scooter te zitten met een tas op je rug, daar heb ik ook heel veel respect voor! Dat is misschien nog wel erger als zelf brommer rijden. Heb ook een aantal goeie gesprekken met Anouk gehad en voordat ze naar huis gingen, kreeg ik een lief klein kaartje van Anouk met een bedankje en ze was vaak erg zorgzaam. Heel erg lief!! En Marjo.. is gewoon Marjo.. mijn zus van wie ik ontzettend veel hou. Ik vond het daarom ook best moeilijk om weer afscheid te nemen. Lieve mensjes, ik vond het enorm leuk en gezellig. We hebben heel veel meegemaakt. Echt, ik had niet gewilt dat het anders zou zijn gelopen, dit was perfect! Zodra ik terug ben doen we een reunie en gaan we gezellig alle foto's en filmpjes bekijken en ons rot lachen om alle stomme dingen die we hebben gedaan. (Wel heb ik het westers eten meer dan ooit gemist, want we hebben voornamelijk vietnamees gegeten (ook wel begrijpelijk, want zij zijn 2 weken in Vietnam, dan moet je ook optimaal genieten van het vietnamese eten). Ik houdt alleen niet zo van Aziatich eten, maar heb het in Koh Phangan dik ingehaald ^^. haha)
Eenmaal afscheid genomen ging mijn reis verder naar Bangkok. Dit was een tussenstop om vanuit daar naar Koh Phangan te gaan (fullmoon party met Caja). Eenmaal in de nacht aangekomen in Bangkok kwam ik erachter dat het Thais Nieuwjaar is. Dit houdt in dat iedereen op elke hoek van de straat met waterpistolen en verf staat om iedereen nat te maken. In de nacht was het gelukkig niet zo aanwezig, dus kon ik bijna ongeschonden naar mijn hotel toe. Maar de volgende dag, halleloeja! Ik was me een potje chagrijnig. Ik zou om 4 uur opgehaald worden voor de bus naar Koh Phangan. Moest ik godverdomme een half uur lopen door de menigte heen met 2 zware backpackers. En je zou denken.. iedereen houdt er wel rekening mee dat je met je bagage daar loopt en de bus moet nemen, maar nee, je kriegt gewoon een emmer water over je kop heen gegooid hoor!!!!!!!!!!!!!! Een half uur lopen door de menigte, zeik nat, onder de verf, ik was er zóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóóó klaar mee. ZO ZO ZO ZO ZO klaar mee. Het was één grote tyfus zooi (mag zo'n taalgebruik niet gebruiken, maar dat is de enige manier om het te omschrijven). Verschrikkelijk, wat een hel, het was één catastrophe!!!!!! Oke, nu weet je wel hoe ik me heb gevoeld. Vervolgens aangekomen op de plek waar we op de mini bus moesten wachten die ons naar de bushalte zou brengen. Stond ik daar alsnog een half uur te wachten tussen de menigte. Misschien kun je je inmiddels wel voorstellen hoe ik daar heb gestaan, als een bezopen kat, met een enorm lang gezicht (nog net niet op de grond). Hé hé daar was de bus dan eindelijk. Hup de bus in, naar het busstation. Half 9 zou mijn bus gaan, dus moest nog 2,5 uur wachten (erg logisch geregeld). Wachten.. Wachten.. Wachten.. uit verveling maar even op mijn busticket kijken.. Wachten.. Nog maar eens uit verveling op mijn busticket kijken.. Verbaasd kijken... Koh Phayam, hm.. Koh Phayam, dat is toch niet hetzelfde als Koh Phanghan? Of ligt dat nou aan mij? Dus ik mijn lonely planet erbij pakken. Opgezocht bij de K... Toen veranderde mijn humeur helemaal in een grote catastrophe. Hadden ze me godverdomme het verkeerde busticket meegegeven. En ik was al chagrijnig om de bustickets, want Caja had mijn busticket een week geleden geregeld ivm de drukte van de fullmoon party (voor de zekerheid, anders zou het misschien vol zitten). En die dag had ik een jongen gesproken die diezelfde dag nog een busticket geregeld had naar Koh Phangan voor de helft van wat ik heb betaald! Oh, als ik er nu aan terug denk, word ik spontaan weer chagrijnig. Goed.. Wat moest ik doen? Ik had net een @#$@# weg afgelegd door de feestende menigte, was zeiknat en zat onder de verf, had 2 keer zoveel betaald als iemand anders, én had ook nog eens een verkeerd busticket gekregen... Toen ben ik helemaal in de stress rond gaan lopen op zoek naar medewerkers die mij misschien konden helpen. Toen kwam ik een Hindoestaanse jongen tegen die ik al eerder in de bus had ontmoet. Hij is met mij mee gaan zoeken en heeft geprobeert dingen voor mij te regelen. Heel lief, want ik was zelf zo boos en chagrijnig dat ik niet vriendelijk meer kon zijn tegen wie dan ook. Hij heeft in totaal 1,5 uur mij geholpen dingen te regelen. Uiteindeinlijk heb ik een bus en boot ticket gekocht voor hetzelfde geld als wat die andere gast had betaald. Heb het hotel gebeld waar Caja mijn ticket had gekocht, die zeiden dat Caja het verkeerd had doorgegeven. Grote onzin, want Caja zat zelf in Koh Phangan op mij te wachten, die heeft het haar nog aangewezen en heeft het nog met die vrouw over de fullmoon party gehad, dus bullshit. Maar op dat moment kon ik niet zoveel doen, dus Caja gaat voor mij terug als ze weer in Bangkok is om proberen het geld terug te krijgen. Ik was iedergeval blij dat ik een busticket had kunnen regelen voor een lokale bus naar Koh Phangan (ik zou er in iedergeval komen, halleluja).Na een heerlijke busrit van 9 uur (en 2 slaappilen verder) kwamen we aan op de harbour waar de boot, na een uurtje wachten, klaar stond. (Er zat een franse jongen naast mij in de bus, behoorlijk lang en breed, en die zag dat ik die slaappil innam. Vervolgens vroeg hij of hij er ook twee mocht, prima. Niet wetende dat we een uur later een busstop hadden. Verdwaald liepen we er rond als twee stonie melonies. We hebben wel gelachen). HUp met de 3uur durende slowboat naar Kohphangan (geen haar op mijn hoofd dat ik nog een keer op die kotsboot ging waar ik eerder over heb geschreven). Om 9 uur was ik aangekomen op Koh Phangan, yes, ik had eindelijk mijn eindbestemming bereikt! Dus ik op zoek naar een taxi die me zou brengen naar het hotel die Caja voor ons gereserveerd had. Dit hotel bleek aan de andere kant van het eiland te liggen en ze vroegen er 30 euro voor. Of ik zou even moeten wachten tot de volgende lading mensen kwamen (om 1 uur).. HAAAAAAAAA, dacht ik eindelijk te kunnen ontspannen, moest ik nog even 3 uurtjes wachten om ik godverdomme geen 30 euro voor een taxi neer wilde leggen. Voor 30 euro kun je met een 16 uur durende busrit van Thailand naar Laos (wat Tim en ik eerder hebben gedaan). Hoe halen ze het in hun hoofd! Dus.. wachten.. wachten.. wachten.. Gelukkig zouden Caja en haar zusje om half 1 aankomen, dus konden we de kosten splitten. Wachten.. Wachten.. Om half 1 op zoek in de menigte naar 2 kleine meisjes. Eindelijk gevonden! Konden we dan eindelijk richting het hotel.
Ik ben meteen het bed ingedoken, want in de avond zouden we naar de welbekende full moon party gaan! De full moon was erg leuk, maar aan de kant viel het ook erg tegen. Veel dronken mensen, eigenlijk alleen maar, dus heb ook met niemand gepraat. Had geen zin in vervelende gasten. Maar met z'n 3tjes hebben we er een leuke tijd van gemaakt. Voordat we de taxi naar het hotel namen, nog even langs de 7-11 (dé supermarkt van Thailand) en 2 overheerlijke tosti's gehaald die je voor een duppie kan halen. We waren om half 5 thuis.
De volgende dag lekker aan het strand gelegen, in de avond wat gegeten en 's avonds ben ik om 11 uur mijn nest ingedoken. De volgende dag zou mijn wekker om 05:00 gaan en zou ik door een thaise vriend van Caja opgehaald worden om mij naar de pier te brengen (nogmaals, geen haar op mijn hoofd dat ik 30 euro ging betalen om bij de pier te komen, dus dan maar zo). Mijn boot ging om 07:00. Op de boot geslapen, toen in de bus geslapen, 12uur bij het vliegveld van Surat Thani aangekomen om op Tim te wachten die om 2 uur aankomt. Dat is over een kwartier, dus ik ga afronden. Tim en ik gaan samen naar wat eilanden de komende tijd en hij vliegt de 30e terug. Een paar dagen ervoor arriveert mijn moeder in Bangkok, dus die komt ook onze kant op. Daarna ga ik nog 2 weken met mijn moeder relaxen en dan zit mijn avontuur er al weer op. Eigenlijk zit het er nu al weer op, want ben vanaf nu geen moment meer alleen en is het eigenlijk niet mijn eigen reis meer. Maar dat geeft niet, ik weet ook hoe erg mijn moeder erop verheugd heeft om me op te komen zoeken, dus hoop dat ik voor haar er samen een leuke tijd van kan maken. Net als met Tim.
Dit was het dan weer voor nu. Ik post het een beetje laat (achterstallig onderhoud). Tim is inmiddels weer naar huis en zit nu met mijn moeder op Langkawi. Maar geduld is een schone zaak. Waarschijnlijk zal ik mijn blog weer bijwerken als ik thuis ben XD
Lieve mensen, tot gauw.
Ik mis jullie
Dikke kus en knuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
