Phnom Penh en Sihanoukville

Het is weer een tijdje geleden.. De reden is waarschijnlijk omdat er niet veel gebeurt is.

De laatste keer dat ik iets heb laten horen was in Siep Reap - Cambodja. '' Om half drie werden we opgehaald om voor de laatste keer naar de tempels te gaan. Hier de hele dag rondgereden met een tuc tuc, wat foto's gemaakt en zonsopgang gekeken. Daarna gelijk een hapje gegeten, een bus geboekt voor morgennacht ri Phnom Phen en here we are.. op de hotelkamer.. ''

De volgende dag heeft Caja's nieuwe Cambodjaanse verloofde ons meegenomen naar de floating village met zijn tuctuc. Even kort: Caja's Cambodjaanse verloofde heeft ze die nacht, dat ze half 8 thuis kwam, ontmoet. Blijkbaar is een 'kus' een ja- antwoord op: wil je met me trouwen? Ondanks dat we wisten dat Kimla (Caja's verloofde), na een 3 uur durende ontmoeting in de club, helemaal gek van Caja was, hebben we toch besloten om ons te laten brengen naar de Floating Village. We hadden ten slotte nog een hele middag voordat we met de bus gingen, dus waarom niet?

Nou.. Caja heeft het geweten hoor! Allereerst moest Kimla 'zogenaamd' langs zijn huis vlakbij de floating village, om twee scooters te halen die we nodig zouden hebben om bij de floating village te komen. De weg zou namelijk 'te hobbelig' zijn voor de tuc tuc. Achteraf gezien reden we op een weg met bijna alleen maar tuc tuc's, dus dat zal de reden wel niet geweest zijn. Nee.. de echte reden van ons bezoekje aan zijn ouderlijke huis, was om zijn hele familie voor te stellen aan Caja. Van moeder tot nichtjes.Was dat even leuk hé Caja ;)

De floating village was heel erg interessant om te zien, omdat er eigenlijk geen floating village was. Het is hier nu het droogseizoen, dus alle huisjes dreven niet in het water, maar stonden 15m met palen boven de grond! Heel bijzonder hoe ze die huisjes hebben gebouwt en ondersteund. Ik weet natuurlijk door mijn opleiding het een en ander van architectuur, maar dit was toch echt wel op ten top! :p

'S avonds Kimla mee uit eten genomen als bedankje van zijn rondleiding. Jammer voor Caja, want ze kreeg geen hap door d'r keel, omdat hij zowat op haar schoot zat. Ik heb iedergeval de grootste schrik gehad! Waarschijnlijk Caja niet haha.

'S avonds hebben we de bus genomen naar Phnom Penh - Cambodja. Dit was een 8uur durende busreis. Ondanks het een vip bus was met ligbedden en wifi was het een kut bus :D. Deze bus had namelijk ligstoelen waarbij ik net niet kort genoeg was om mijn benen te kunnen strekken ;) grr.. We hadden tevens ook deze bus gekozen omdat er een ervaren professionele chauffeur bij zou zitten.. hm.. als je om de 50m op de rem schieten en om de seconde toeteren, terwijl het snachts is, een ervaren buschauffeur vind, weet ik het ook niet meer.

Eenmaal aangekomen bij ons hotel, die we vooraf geboekt hadden, was het 06:00. We waren kapot, omdat we geen oog dicht gedaan hadden in de bus. Helaas hadden ze nog geen kamer voor ons vrij, omdat het nog te vroeg was. K u t , wat nu? Toen maar stiekem bij het ontbijt gaan zitten.. Ondanks wij de enige europeanen waren en omgeven werden met 100 chinezen, viel het het personeel niet op dat we geen ontbijt kaartje hadden laten zien. Chill.

Na het ontbijt (07:00) terug gegaan naar de receptie om te vragen of er al een kamer was. Nee, want er waren nog geen check-outs geweest. Wat echt de grootste onzin was, omdat we al 15 chinezen hadden zien uitchecken. Maar waarschijnlijk wilden ze alle kamers tegelijk schoonmaken. Toen maar ons comfortabel gemaakt op een bank in de lobbie. Hier tot ongeveer 09:00 geslapen. Nog maar een keer gaan vragen of er al een kamer was.. nein..
En we waren zó kapot en wilden zo graag douchen! Uiteindelijk mochten we 11:00 onze kamer in. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een bed en een douche. En we wisten van te voren dat we een luxe kamer hadden geboekt, maar deze kamer... godnondeju! Waarschijnlijk hebben jullie al een paar foto's voorbij zien komen van een hotelkamer met enorm mooi uitzicht.

Ik wilde graag Phnom Penh bezoeken, omdat ik de killingfields erg interessant vond. Ik had voor mijn vakantie verschillende films en documentaires over deze gebeurtenis gezien en wilde het met mijn eigen ogen ervaren. Nou ik kan je wel zeggen, ik héb het ervaren.

Killingfields: We werden begeleid dmv een nederlandse geluidstour ('' walkman'' ). Het verhaal wordt gesproken door een wat oudere man, die het regime van Pol pot heeft meegemaakt. Vanaf het begin wordt je meegezogen in dit treurige verhaal. Er is enige uitleg over Pol Pot en hoe hij tot zijn macht is gekomen, maar het gaat voornamelijk over wat er is voorgevallen op deze specifieke killing fields. Om rond te lopen op een gebied waar zo veel mensen op een gruwelijke manier zijn vermoord is heel naar. Je bent je bewust van het leed, de angst en de narigheid die zich hier heeft plaatsgevonden, niet eens zo lang geleden. De tour vertelde ook enkele persoonlijke verhalen van overlevers. Deze waren aangrijpend. Vrouwen en kinderen werden naakt in massagraven aangetroffen, waarschijnlijk verkracht voor ze werden vermoord op gruwelijke wijzen. Baby's en kleine kinderen werden op de meest afschuwelijke manier vermoord. De soldaten hielden ze bij hun benen vast en gooiden ze tegen een boom aan. Deze exacte boom is later gevonden met stukjes huid, bloed, hersenen en haar aan de bast. Naast het staan van de boom, en tegelijkertijd op de geluidstour te horen wat de mensen hebben gehoord voordat ze werden vermoord, kwam het wel heel dicht bij en gaf dit echt een enorm misselijk gevoel bij mij. Tevens een gevoel van benauwdheid. De boom en de massagraven zijn nu bedekt met armbandjes, Caja heeft die van haar erbij gehangen. Als aandenken aan alle mensen die door het regime van Pol Pot onterecht zijn vermoord of hun geliefden zijn kwijt geraakt.

Caja heeft voor haarzelf een heel mooie stukje geschreven over de ervaring. Ik citeer: 'Het is moeilijk te beschrijven wat er op zo'n moment door je heen gaat. Ik heb gemengde gevoelens ervaart. Gevoelens van angst, ongeloof en verdriet, door alles wat er is gebeurd en om niet eens 40 jaar later op dezelfde plek rond te lopen. Gevoelens van misselijkheid en benauwdheid, door de manieren waarop mensen, en kinderen, zijn vermoord. Gevoelens van acceptatie, trots en genegenheid, voor een bevolking, een land, die zich zo mooi heeft opgebouwd na het regime van Pol Pot. En als laatste gevoelens van tevredenheid, veiligheid en geluk, om te leven in een tijdperk en land waarin dit zich niet afspeelt.'
Dit omschrijft ook precies mijn gevoel, al was het voor mij moeilijk om het geluk en tevredenheid te ervaren op dat moment. Ik heb me nog nooit zo enorm naar gevoeld. Bij de killingfields had ik gevoel had, maar wat ik bij de Toung Sleng gevangenis heb gezien, heeft mij echt diep geraakt.

Na de killing fields, vertrokken we naar Toul Sleng, de gevangenis waar mensen vaak voorgaand de killing fields verbleven en werden gemarteld. Gemarteld tot bekennen tot een valse beschuldiging. Dit museum laat foto's zien van gevangene. Kinderen, mannen, vrouwen, bejaarden. De foto's maken zo reëel wie er op dezelfde plek hebben rondgelopen, voor hun een hel op aarde. Je ziet uitgehongerde, kapot geslagen lichamen. Je kunt rond lopen in de kamers waar mensen zijn gemarteld en vermoord. Je loopt op dezelfde tegels. Je kijkt naar dezelfde muren. Waar niet eens 40 jaar geleden zoveel mensen afschuwelijke dingen hebben meegemaakt. Alle hoop verloren. Op de portretfoto's van deze mensen was ook geen enkel spatje hoop te vinden. Alleen maar verdriet, woede en onbegrip. Ik voelde dan ook deze emoties toen ik daar rond liep. Het was zo intens. Wat ik ook heel onbegrijpelijk vind, is dat je in deze landen op zulke plaatsen ook alles daadwerkelijk zelf ervaart. In westerse landen zijn vaak de spullen opgeslagen in musea's of is het afgezet met een omheining, maar hier.. Ik liep gewoon op andermans bloed, de martelbedden stonden nog zoals het voorheen stond. Het was verschrikkelijk om te zien. Bij sommige plekken voelde ik me zo benauwd dat ik geen adem kreeg.

Zoals is te begrijpen, voelde ik me vreselijk na het verlaten van deze plekken. In het hotel kon ik geen oog dicht doen, omdat ik steeds moest denken aan het verschrikkelijke wat ik heb gezien. Ik snap de denkwijze van deze Rode Khmer mensen niet en zal dat nooit begrijpen. Het rare is ook, nadat de Rode Khmer verdreven was uit Cambodja, is het in Amerika nog steeds een partij geweest. HOE? Deze mensen moeten voor hun hele leven worden opgesloten!!

Ik heb zelfs Caja gevraagd in het hotel om alle fotos, die ik heb gemaakt die dag, te wissen. Ik kon het niet meer aanzien en wilde er eigenlijk niet meer aan herrinert worden. Gelukkig stelde Caja mij wel gerust. Want ze liet mij inzien dat tegelijkertijd het land zo mooi is opgebloeit na zo'n tragisch verleden. Hoe sterk de generatie is geweest die alles opnieuw heeft moeten opbouwen, ondanks het verdriet. Wat dit land en zijn inwoners hebben moeten doorstaan en hier op een zodanig mooie manier van zijn herstelt. Dit geeft kracht en moed. En dat zal ook de boodschap moeten zijn die dit land je meegeeft. It's always darkest before the dawn. Dit land heeft nare tijden meegemaakt, maar is er ook krachtig van herstelt. Het heeft veel te bieden en kan veel mensen nog wat leren.

De dagen erna hebben we het iets rustiger aan gedaan. Heerlijk uitgeslapen en we hadden het plan om naar de dierentuin te gaan. Aangezien we pas om 12 / 1 uur naar een TucTuc toe stapten met deze vraag of die ons wilde brengen naar de dierentuin, was het al te laat om te gaan, omdat het ongeveer 1,5 uur rijden was. Dan maar de stad in! Heerlijk geluncht bij een westers achtig restaurantje. Tijdens het lunchen komen er regelmatig bedelaars of straat verkopers langs. Dit zijn verschillende soorten mensen waaronder ook oudere, gehandicapten of kinderen. Dit maal kwamen er veel straat kindjes langs ons. We wilden niks van ze kopen, maar ze vroegen wel om onze eet restanten. Natuurlijk mochten ze die hebben. Een voor een graaiden ze naar ons bord om het eten eraf te trekken. Met bewondering keken we naar dit voorval. Gelukkig waren ze blij met onze leftovers. Die avond hebben we rustig in het hotel doorgebracht. Avondje lezen en noodles eten. Een beetje bezuinigen! Aangezien het geld er doorheen schiet.

De volgende ochtend zijn we met een minibus naar Sihanoukville gegaan. Deze minibus was vrij krap en we zaten nog opgepropt naast elkaar. Een man voor ons voelde zich geheel thuis en trok tot onze spijt zijn schoenen uit. Wat een geur kwam er vanaf! Alsof zijn voeten dagen geleden waren afgestorven. Daarnaast kende de onze 'ervaren' chauffeur het woord air conditioning niet en was het dus stinkend heet in de bus, letterlijk.

Aangekomen bij Sihanoukville liepen we richting het strand om een hostel te vinden. Hiervoor hebben we aardig luxe gezeten en best veel betaald voor onze accomodatie. Dus vanaf nu weer de kosten halveren. Met onze bagage gezocht naar een leuk plekje en die dan ook gevonden. GBT guesthouse! Gelijk naar binnen gestapt en een kamer geregeld. Nog met de angst in ons hoofd van de bed bug aanval, hebben we de bedden gecheckt. Na de spullen in onze kamer te hebben gezet, gingen we richting het strand. We gingen liggen op ligbedjes, wel in de schaduw vanwege onze tattoos, om te genieten van het strand. Tot onze verbazing liepen er ontzettend veel poppers rond. Elke keer werden we opnieuw aangesproken door poppers om naar bepaalde barretjes en clubs te komen. Ze deelde flyers uit voor gratis drank. Nou, een goede start.

Die avond hebben we rond gelopen en verschillende barretjes bekeken. Een gezellige sfeer maar niet te vergelijken met de eilanden van Thailand. We hebben overal genoten van het gratis bier en dus lekker op zn Nederlands niks uit gegeven. Ideale avond dacht ik zo.
Lekker uitgeslapen en met ons brakke hoofd naar het strand gelopen. Op het strand weer op ligbedjes gelegen en genoten van de zon, tenminste op de helft van ons lichaam. We zien er hilarish uit met onze t-shirts om onze tattoos geknoopt als een soort cape. Maar het werkt wel! Zon, zee, strand en de bekende proppers. Misschien iets te Lloret de Mar voor mij. Maar ik genoot van de tijd samen met Caj en het relaxen.In de avond weer lekker gegeten en het strand op gegaan voor de barretjes. Gezellige avond. De proppers proberen je allemaal hun bar in te krijgen en doen poeslief, maar zodra je binnen bent kijken ze niet naar je om. Daar had ik dus niet zo'n zin in, dus we hebben een gezellig avondje met z'n 2en gehad. Gek staan dansen en lang gepoolt met wat lokale kindjes hier. Elke keer als we langslopen en ze zien ons, rennen ze naar ons toe en springen ze op je rug alsof ze je al jaren kennen. Lieve kindjes. Op één na! Ik heb nog nooit de gedachte gehad om een kind te slaan, maar bij deze.. Zo, wat een brutaal jochie zeg! De eerste avond dat we hem ontmoette heeft hij nog op mijn mobiel candycrush mogen spelen. Nadat hij erachter kwam dat ik geen roos van hem kocht, was het gebeurt. Ik word elke avond uitgescholden en krijg ik een middelvinger naar me gericht. Daar heb ik dus geen tijd meer aan besteed en heb net gedaan alsof hij niet bestaat.

In totaal hebben we volgens mij 7/8 dagen rondgebracht in Sihanoukville. Ene dag wat geshopt (bikini's,jurkjes) en de andere dag gewoon gerelaxed aan het strand.
Een dag zijn we ook met de boot naar het eiland Koh Rong gegaan.Allereerst hadden we de slowboat geboekt van 2,5uur. Maar voor 5 dollar meer kon je met de fastboat van 45minuten. Vond het wel risky, want wilde niet weer op een kotsboot terecht komen. Toch maar gekozen voor de fastboat, aagezien we anders maar een paar uurtjes hadden op het eiland. We kwamen aan op Koh Rong en werden ingelicht over het eiland. De mooiste plekken, de scams, enzovoorts. We besloten naar de baai long beach te gaan, een van de mooiste plekken schijnt. We hadden de optie om drie kwartier te lopen of een kwartier met een bootje te varen. Met deze temparatuur, toch maar besloten om lekker de boot te pakken.De boot ging de hoek om en we zagen een prachtig lang wit strand, met maar een resort erop. Bijna geen mensen aanwezig! Prachtig strand. Groene zee, doorzichtig water, rotsen, wit zand dat aanvoelt als meel en de heerlijke zon die brand op ons lichaam. We hebben onze spullen neergelegd bij het resort, ze wilden er wel even op letten, en zijn gaan zwemmen. En met zwemmen bedoel ik tot ons middel het water inlopen, aangezien onze tattoo nog niet onder water mag. In de middag gingen we terug met het bootje naar main beach van Koh Rong. Onze kleren aangetrokken en vertrokken. Ik had het shirt dat ik gebruikte als cape aangetrokken en kwam erachter dat ik mijn oorspronkelijk kleren heb laten liggen. Helaas konden we niet meer terug omdat ze niet om wilden keren. Op het main beach hebben we geluncht en geslapen. Daarna met de speed boot terug.

Aan het einde van de middag liepen we naar ons hotel toe. Onderweg zagen we twee straat kindjes spelen met twee kittens. Ik was gefocust op de lieve kittens, die hooguit twee weken oud waren. Maar toen we dichterbij kwamen, zag ik dat het verre van spelen was. Tot onze grote schrik hielden ze de kittens vast aan hun nek, dompelde en hielden ze onder water en verstikte ze tussen twee kussens. We hebben geprobeerd met ze te praten, dat ze de kittens goed moeten behandelen. Misschien was het de taal barriere, misschien het feit dat het vreselijke kinderen waren, maar het werkte niet. Aangezien dat niet werkte en ze de kittens zo bleven behandelen, stapten we over naar plan b. Zonder te weten of de kittens van hen waren of niet (al zei een ander meisje, die ook met de mond vol tanden stond te kijken, dat het niet hun kittens waren) hebben we ze afgepakt en meegenomen naar ons guesthouse. Gevraagd aan het guesthouse of we eventjes voor ze konden zorgen in onze kamer, dit was gelukkig goed. We hebben eten en drinken gekocht voor ze. Hier aten ze graag van, graatmager dat ze waren. Daarna waren we best moe en hebben we een dutje gedaan. De kittens wilde graag bij Caja liggen. Ondanks lichtelijk angst voor vlooien of wormen, liet ze het toe. Met kittens tussen haar armen, in haar nek en op haar hoofd viel ze in slaap.
.
Maar wat te doen? Houden kunnen we ze niet. Dus opzoek naar een eventueel nieuwe eigenaar. Terwijl we met de kittens rond liepen, kwamen we natuurlijk de proppers weer tegen. Iedereen wilde graag de kittens even vast houden, maar niemand kon ze meenemen. Een propper gaf ons de naam van een eettent die eerder kittens heeft geadopteerd, Ernies burger. Eenmaal daar aangekomen wilde hij ze inderdaad wel overnemen. Gelukkig hebben we een goed plekje voor ze kunnen vinden! We voelden ons echt een stuk beter, wetende dat we deze kittens hebben kunnen helpen.

Toen we terug liepen kwamen we een groep Chinezen tegen die allemaal foto's stonden te maken. Opzich geen raar beeld, dit is een normaal beeld van de Chinese bevolking. Honderden foto's van zichzelf. Wij keken er dus niet van op. Maar toen we er langs liepen en dichterbij kwamen zagen we opeens een enorm grote rangerover. En met enorm bedoel ik gigantisch. De wielen waren bijna net zo groot als ons. Het was geen attractie of iets, het was een werkelijke auto. Geparkeerd voor een eet tentje.

De volgende dag hebben we onder het onbijt de opties bekeken voor onze verdere reis. Caja moest een keuze maken, of met mij mee naar Chiang mai om onze bamboo tattoo te zetten of naar Ho Chi Minh City waar ze uiteindelijk toch heen moest. Uiteindelijk heeft ze besloten im naar Ho Chi Minh te gaan, vanwege de kosten en de tijd.Vervolgens moest ik een moeilijke beslissing maken. Ik heb namelijk de 26e afgesproken met Tim, eerder kon hij niet. Dus de 26e moet ik in Chiang mai zijn. Hier willen we vervolgens 1a2 dagen doorbrengen in Chiang Mai/ Rai en wilt hij mij zijn dorpje laten zien waar hij verblijft. Hiervoor hebben we een aantal dagen nodig. Als ik de 14e gelijk met Caja was vertrokken uit Sihanoukville naar Bangkok, zou ik net niet genoeg visum dagen hebben (je krijgt er namelijk 15 als je de grens via het land overgaat). Ik heb dus enorm veel keuzes overwogen. Ik ben de hele dag bezig geweest met opzoeken van mogelijkheden. Ik kwam zelfs op het idee om via Singapore te vliegen en vanuit daar naar Chiangmai. Dat was op het moment dat ik keek niet heel duur (+/- 120 euro). Ik heb toen ook gelijk een berichtje naar Dries gestuurd, want die woont in Singapore. Helaas moest ik die avond beslissen wat ik ging doen, aangezien caja de volgende ochtend wegging en ik absoluut geen zin had om nog 1 dag in Sihanoukville te blijven. Uiteindelijk toch maar besloten om naar de grens van Cambodja - Thailand te reizen, om daar nog een paar dagen te spenderen in Koh Kong om visumdagen te winnen. Nadat ik geboekt had (hotel en busticket), kreeg ik een berichtje van zowel Shailin als Dries. Shailin gaat namelijk toevallig ook aankomende week op bezoek bij Dries in Singapore. Nu zat ik dus in een dilemma. What to do now? De busticket en overnachtingen konden me in principe wel gestolen worden, dus toch maar weer besloten om nogmaals te gaan zoeken naar opties om naar Singapore te gaan. Maar helaas, waren de tickets alweer twee keer zo duur geworden. Echt heel *** !! Hopefully komt er nog een andere kans deze vakantie om langs Singapore te gaan. En hopelijk is Shailin er dan ook rond deze tijd. Would be nice!

'Savonds was mijn laatste avond met mn soulmate Caja. We hadden vooraf besloten om er een super leuke dronken avond van te maken, ondanks de vroege busreis de volgende ochtend. Voordat we zouden uitgaan, eerst wat gegeten bij een restaurantje. Caja had lasagna genonomen en ik moest weer per se wraps met chili con carne. Godgodgod, wat heb ik daar spijt van gehad. In de avond terwijl we ons malibu drankje aan het nuttigen waren, die we in de supermarkt hadden gekocht (fles is goedkoper uiteindelijk ;)), voelde ik me ineens heel slecht worden. Maar even terug naar de kamer gegaan om even te gaan zitten. Even werd en uur.. en al gauw 1,5 uur.. Gelukkig was het nog vroeg, dus zouden we de hele avond nog voor ons hebben. Daarna toch maar weer geprobeert om de strandtent in te gaan, maar tevergeefs. Binnen 15minuten was ik alweer terug op onze kamer. Ik probeerde mezelf steeds te herstellen, omdat dit potverdomme onze laatste avond samen was! Na een half uur liggen, toch maar weer terug gegaan naar Caja om het nogmaals te proberen. Helaas.. ik MOEST terug naar de kamer en op bed gaan liggen. Vervolgens besloten om in de kamer te blijven, want mijn maag was zo overstuur dat ik de hele nacht boven de wc heb gehangen. Duizelig, buikkrampen niet normaal en hoofdpijn. Caja zei om half 1 dat ze even een half uur a uurtje zelf een kijkje wilde nemen. Ik zei je moet vooral lekker je ding gaan doen, maak lol!! Nou, lol had ze! 6 uur kwam ze thuis hahaha..Ben blij dat tenminste één van ons lol had die nacht! Om 6 uur vroeg ik me af.. is het verstandig om half 8 op de bus te stappen...... 5 uur in een bus.. gelukkig hadden ze een wc was er van te voren gezegd. Nou NIET DUS! en het was ook niet bepaald een luxe bus, great!

08:15 zou ik opgehaald worden bij het hostel. Caja was om 07:30 al opgehaald. Emotioneel afscheid. Niet leuk om m'n maatje te laten gaan.. Maar het was niet anders. 08:00 zat ik dus klaar voor het hotel, hoe verrot ik me ook voelde. Voor de zekerheid maar 2 aspirines naar binnen gewerkt. De tijd tikte weg.. 08:10, 08:20, 08:30... nog geen busje die me op kwam halen. Op de busticket stond dat de bus 08:45 zou vertrekken, dus kneep 'm wel even...
Om 08:37 maar naar eigen initiatief een tuctuc aangehouden die me naar de busstop zou brengen (wist in godsnaam niet waar het was, hopelijk had de tuctuc driver enige kennis). 08:44 kwam ik aan, gelukkig op de juiste plek. De bus stond op het punt om te vertekken. Heb ze gezegd dat ik het belachelijk vond en dat ik ook nog eens een tuctuc moest betalen. In plaats dat ze dan hadden gezegd, het spijt ons, wij betalen die wel, NEE HOOR.

Eenmaal in de bus zag ik dus pas hoe erg déze bus dus niet op de beloofde bus leek! Verschrikkelijk. Gedurende de 4,5 uur durende rit, nog maar eens 4 aspirines naar binnen gewerkt. Gelukkig was het toen te doen. In koh Kong aangekomen gelijk naar mijn hotel gesjeesd om lekker op bed te ploffen. Heerlijk de hele dag geslapen. 'Savonds toch maar geprobeert ergens wat te eten. Ik ben dus op zoek gegaan naar een GOED westers restaurant en had hier een tomatensoep en wat frietjes besteld. Gelukkig kreeg ik mijn frietjes naar binnen, de soep kreeg ik helaas niet naar binnen. Máár, het is tenminste wat. Toen terug gegaan naar mijn guesthouse en hier een liefdes film op TV gekeken en het laatste deel van Twillight. Daarna een paar bladzijdes uit mijn boek gelezen (die bijna uit is, dus doe het rustig aan) en gaan slapen..

De volgende dag is vandaag alweer. Vandaag om 11uur opgestaan en naar hetzelfde restaurant als gisteren gegaan. Dat is waar ik nu ben. Een broodje met scrambled egg besteld. Het gaat gelukkig alweer wat beter. Was van plan om vanmiddag even een kijkje te nemen bij het strand.

Dit was mijn verhaal dan alweer.. In de komende dagen ben ik dus van plan om de grens over te gaan en een lange busreis te nemen naar Bangkok. Hier verblijf ik vervolgens +/- 2 dagen, om daarna naar Chiang mai te vliegen.

Kusjes en knuffels vanuit hier!!
<3<3<3<3<3<3<3